کیفیت زندگی مسئله امروز شهرسازی در دنیاست. رسیدن به کیفیت مطلوب و مدنظر مسئولین شهری، کارشناسان و ساکنین شهر تبدیل به یکی از پیچیده ترین سوالاتی شده که پاسخ به آن راهکارهای متعددی را پیش روی مدیران شهری نهاده است. یکی از این راهکارها توجه به پیاده در شهر است. اولویت دادن به حرکت پیاده نسبت به سواره یکی از مهم ترین راهکارهایی است که در بالابردن کیفیت زندگی شهری می تواند موثر واقع شود. تخصیص فضایی مختص به پیاده راهکاری است در راستای نیل به اهمیت حرکت پیاده در شهر. تجارب جهانی حاکی از آن است که برای ایجاد پیاده راههای شهری معیارهایی چون امکان تامین معبر جایگزین سواره، وجود المانهای تاریخی در اطراف محور، بودن نقاط عطف در ابتدا و انتهای محور، کاربری های مختلط، عرض مناسب، شیب و دسترسیها و..... باید در نظر گرفته شود. و پیاده راههایی که این فاکتور ها را نادیده گرفته اند شکست خورده اند. هدف این مقاله دستیابی به شاخص هایی است که در پی آن قابلیت تبدیل یک یا چند معبر از معابر شهری را به پیاده راه مشخص شود. این که کدام معبر برای تبدیل شدن به یک پیاده راه مناسب است تبدیل به یکی از بزرگ ترین سوالات متخصصین رشته شهرسازی و حمل و نقل شده است. روند کار در مقاله بدین صورت است که با بررسی شاخص های جهانی خلق پیاده راه و جمع بندی آن ها و مقایسه تطبیقی با نمونه مورد مطالعه در شهر رشت به شاخص های نهایی ایجاد پیاده راه در ایران دست می یابد. مدل انتخابی ایندکس اورلی است و معیار وزن دهی بر اساس روش دلفی است. نتایج تحقیق نشان می دهد که با این مدل و شاخصها خیابان انقلاب رشت مستعد ترین محور با قابلیت پیاده گستری است.
