توجه هوشمندانه به بافت های کهن که ماندگاری خود را در یک دوره تاریخی تا به امروز حفظ کرده اند، به گونه ای کاملاً آشکار، جایگاه بی بدیل فضاهای عمومی شهری را در مقیاس های مختلف پیش رو قرار می دهد. بافت های تاریخی و قدیمی در محدوده های مرکزی شهرها به عنوان عنصر اصلی وحدت بخشی به پیکره شهر محسوب می شوند و با ارزش های کالبدی، تاریخی و فرهنگی نهفته در خود، بهترین نشانه هویت شهری بوده و در عین حال تجدید حیات و رشد این گونه بافت ها، مانع از فرسودگی شهر از درون شده و توسعه بی رویه آن را محدود می کند. بررسی های کارشناسی نشان می دهد که بافت های قدیمی، به دلیل جایگاه خود در مرکزیت شهر، از بهترین محدوده ها برای طراحی مسیرهای پیاده در قالب طرح های تجدید حیات و باززنده سازی به شمار می روند.
