امروزه به علل گوناگونی بناهای بلند به عنوان یکی از فرم های غالب شهری به خصوص در شهرهای بزرگ مطرح شده است. رشد جمعیت شهرها، طبیعی ترین عامل ایجاد ساختمان های بلند می باشد و هدف عمده آن، جا دادن حداکثر اشخاص در حداقل سطح زمین است، به این ترتیب زمین کافی برای فعالیت های عمومی تامین می گردد. در هر حال برای بسیاری از شهرهای بزرگ، ساختمان بلند، تنها جواب برای رشد سریع جمعیت هستند. "هرچند این گونه بناها با تاکید بر جنبه های خاص اقتصادی ، اجتماعی – روانی، کالبدی و زیست محیطی، مورد انتقاد واقع می شوند، اما بنا به ضرورت حضوردائمی خود را به اثبات رسانده اند و روز به روز بر عرصه فعالیت های خود می افزایند"( بمانیان،1377) احداث بناهای بلند با شیوه امروزی ابتدا در شهرهای بزرگ امریکا و اروپا آغاز گشت و پس از چند دهه، در کشورهای در حال توسعه نیز حضور یافت. در ایران نیز حدود نیم قرن است که شهرها شاهد برپایی ساختمان های بلند بر کالبد خود بوده اند. هر چند ساخت این گونه بناها در ایران در ابتدا زاییده نیاز کارکردی، فرهنگی، اجتماعی و توسعه ای نبوده و بیشتر به تقلید از شهر های بزرگ جهان صورت گرفته است، ولی در شرایط حاضر که شاهد گسترش این گونه بناها هستیم، احداث این گونه بناها بیش از پیش قابل تامل است. این بناها هر چند توانسته اند به برخی از مسائل امروز مانند افزایش جمعیت شهری و کمبود مسکن پاسخ گویند اما خود پدید آورنده مشکلات و نارسایی هایی نیز بوده اند. چرا که به موازات تأمین نیازهای سکونت ساکنان شهری، بخشی از الزامات کیفی مورد خدشه قرار می گیرد، به این معنا که در فرایند بلندمرتبه سازی، به دلیل غلبه رفع نیاز های اولیه به پاره ای از ملاحظات کیفی توجه نمی شود. این امر باعث می شود که در یک فرایند کوتاه مدت، محیط سکونتی با مشکلات فراوانی مواجه شود.(رفیعیان و همکاران، 1386؛ 198) یکی از ابعاد قابل توجه در ارتباط با آثار بلندمرتبه سازی، مسئله ی کیفیت مکان است. چرا که بلندمرتبه سازی بدون برنامه ریزی، ناگهان جمعیت زیادی را بر بافت موجود تحمیل می کند. به این ترتیب دسترسی افراد ساکن به تسهیلات و زیرساختها و دسترسی ها محدود می شود و این موضوع کیفیت زندگی را در آن مکان تا حد زیادی کاهش می دهد. در پژوهش حاضر تلاش می شود با توجه به ضرورت وجود بلندمرتبه سازی در شهرها، کیفیت مکان متاًثر از این بناها مورد
