امروزه با گسترش کالبدی و افزایش تراکم شهرهای بزرگ ،وضعیت خطرناکی در صورت وقوع زلزله به وقوع می پیوندد. زیرا سلسله مراتب شبکه های ارتباطی رعایت نشده، عرض راهها کم بوده، از مراکز خدماتی و درمانی دور بوده و در منطقه زلزله خیزی بالایی قرار گرفته است. بروز زلزله ای با شدت بالا در این شهر منجر به از بین رفتن کارایی شبکه های ارتباطی، حجم بالای تلفات انسانی و خسارتهای مالی خواهد بود. منطقه شش شهر تهران با حدود 220 هزار نفر جمعیت درسال1385 و 20 کیلومتر مربع مساحت ، یکی از مهمترین مناطق شهر تهران بشمار می آید. وجود کاربری های مهمی نظیر وزارتخانه ها، سفارتخانه ها، موسسات آموزش عالی، مراکز درمانی و بیمارستان های عمومی، شرکتهای بزرگ اقتصادی و غیره نشان دهنده اهمیت بالای این منطقه از دیدگاه شهری و کشوری است. این موضوع به نوبه خود ضرورت توجه به مسایل مدیریت بحران و حوادث در این محدوده را نشان می دهد. دراین پژوهش با استفاده از شاخصهایی چون دسترسی به مراکز درمانی، رابطه بین عرض خیابان و ارتفاع ساختمانها (درجه محصوریت)، تراکم ساختمانی، تراکم جمعیتی، کاربری زمین، PGA منطقه و کیفیت ابنیه از طریق مدلهای مختلف تلفیق اطلاعات و نقشه ها که براساس مدل تحلیل سلسله مراتبی معکوس ترکیب شده اند، آسیب پذیری بدنه شبکه های ارتباطی منطقه شش در مقابل زلزله مشخص شده است. نتایج پژوهش نشان می دهد که بدنه خیابانهایی که دارای تراکمهای ساختمانی و جمعیتی بالا، کیفیت ابنیه پایین، فاصله زیاد تا مراکز امدادی نسبت به سایر بدنه ها و درجه محصوریت بیشتری بوده اند، امتیاز آسیب پذیری بالایی آورده و درنتیجه آسیب پذیر نشان داده شده اند. همچنین با حرکت از سمت شمال منطقه به طرف جنوب به میزان آسیب پذیری بدنه خیابانها افزوده می شود. همچنین بدنه بزرگراهها و خیابانهای با عرض بیشتر و تراکم ساختمانی و جمعیتی کمتر دارای آسیب پذیری کمتر و خیابانهای دارای پلهای آسیب پذیر ، درجه محصوریت بالا و تراکمهای ساختمانی و جمعیتی بالا دارای بیشترین آسیب پذیری بوده اند.
