منطقه شش شهر تهران با حدود 220 هزار نفر جمعیت درسال1385 و 20 کیلومتر مربع مساحت، یکی از مهمترین مناطق شهر تهران به شمار می آید. وجود کاربری های مهمی نظیر وزارتخانه ها، سفارتخانه ها، موسسات آموزش عالی، مراکز درمانی و بیمارستان های عمومی، شرکتهای بزرگ اقتصادی و غیره نشان دهنده اهمیت بالای این منطقه از دیدگاه شهری و کشوری است. این موضوع به نوبه خود ضرورت توجه به مسایل مدیریت بحران و حوادث در این محدوده را نشان می دهد. باتوجه به تراکم بالای جمعیتی و ساختمانی در شهرها انجام مطالعات و برنامه ریزی های دقیق در راستای به حداقل رساندن آسیبهای ناشی از از این رویداد طبیعی ضروری است. برای این منظور یکی از مهمترین اقدامات می تواند شناسایی عوامل موثر در کاهش آسیب پذیری شهرها در برابر زلزله باشد. دراین مقاله با استفاده از شاخصهایی چون دسترسی به مراکز درمانی، نسبت بین عرض خیابان و ارتفاع ساختمانها (درجه محصوریت)، تراکم ساختمانی، تراکم جمعیتی، کاربری زمین، PGA منطقه و کیفیت ابنیه که از طریق مدل تحلیل سلسله مراتبی معکوس و GIS محاسبه و ترکیب شده اند، میزان آسیب پذیری منطقه شش در مقابل زلزله مشخص شده است. نتایج مقاله نشان می دهد که محدوده هایی که دارای تراکمهای ساختمانی و جمعیتی بالا، کیفیت ابنیه پایین، فاصله زیاد تا مراکز امدادی نسبت به سایر قطعه ها و درجه محصوریت بیشتری بوده اند، امتیاز آسیب پذیری بالایی آورده اند. همچنین با حرکت از سمت شمال منطقه به طرف جنوب، به میزان آسیب پذیری بافت افزوده می شود.
