چکیده: در سالهای اخیر سیاست گذاران روشهای برنامه ریزی را با تأکید بر توانهای محیطی نواحی مدنظر قرار داده اند. غالباً این روشها در زمینه های محیطی، اقتصادی، اجتماعی، سیاسی و فرهنگی مورد مداقه قرار می گیرد. یکی از آثار عدم تعادل در بهره گیری از مواهب توسعه یافتگی منجر به تحرکات ناموزون جمعیت در سطح استانها مانند مهاجرت از مناطق کمتر توسعه یافته به مناطق در حال توسعه و یا توسعه یافته تر شده است. این مقاله بر آن است که با استفاده از مدلها و تحلیل های برنامه ریزی یک رابطه منطقی بین استانهای کشور برقرار نماید تا سطوح توسعه یافتگی یا عدم توسعه یافتگی را بویژه در ارتباط با مهاجرتها مشخص نماید. برای نیل به این هدف، در سنجش و تعیین درجه توسعه یافتگی متغیرهای زیادی در بخشهای مختلف مطالعاتی در زمینه های نیروی انسانی و اشتغال، بهداشت و درمان، و ... طبقه بندی شده و ضریب توسعه یافتگی هر استان در بخشهای مربوطه تعیین گردیده است. براساس یافته های این تحقیق رابطه ای معنادار میان توسعه یافتگی و مهاجرت برقرار می باشد که راهکارهای اساسی را برای برنامه ریزان در بخشهای مطالعاتی ذکر شده، مشخص می نماید.
