امروزه افزایش وابستگی به خودرو باعث ایجاد جوامعی اتومبیل محور شده و مسائل مربوط به پیاده روی و سلامت به یکی از چالش های اصلی جوامع بشری بخصوص جوامع در حال توسعه تبدیل شده است. این وابستگی به خودرو پیامدهای منفی بسیاری را به همراه داشته که از این میان می توان به کاهش سطح فعالیت های فیزیکی اشاره کرد، مسئله ای که عامل بسیاری از مشکلات سلامتی افراد به ویژه در میان کودکان و نوجوانان می باشد. یک راه حل برای این مسئله تشویق فعالیت های فیزیکی از طریق فراهم نمودن محیطی است که دانش آموزان بتوانند به شکل امنی به صورت پیاده یا دوچرخه به مدرسه بروند. از همین جهت یکی از جنبه های موثر در ایجاد مسیرهای ایمن به/از مدرسه فرم شهری می باشد. مطالعه بر روی عوامل فرم شهری می تواند به ایجاد محیطی که دانش آموزان بتوانند با خیال راحت به پیاده روی و دوچرخه سواری به مدرسه بپردازند، کمک کند و در نتیجه به کاهش اضافه وزن و چاقی و بیماری های نشات گرفته از آن در میان کودکان و نوجوانان منجر شده و به دنبال آن به افزایش سطح سلامت آنان و در نهایت جامعه کمک کند. تحقیق حاضر از نوع توسعه ای بوده و با تکیه بر مطالعات کتابخانه ای و اسنادی و پیمایش های میدانی انجام گرفته است. جامعه آماری مورد مطالعه در پژوهش حاضر بر اساس فرم شهری محلات، دانش آموزان مدارس سه محله قطارچیان، شالمان و 19/4 بهاران است. بر این اساس نتایج تحقیق نشان می دهد که کمترین میزان استفاده از شیوه های حمل و نقل فعال در محله 19/4 بهاران و بعد از آن محلات شالمان و قطارچیان می باشد. در ارتباط با فاکتورهای فردی، در محله قطارچیان سطح آزادی دانش آموزان و مالکیت خودرو، در محله شالمان سطح آزادی دانش آموزان و دیدگاه آن ها نسبت به پیاده روی از منظر سرگرم کنندگی و ایمنی محله، و در محله 19/4 بهاران سطح آزادی دانش آموزان و ایمنی محله تنها فاکتورهای تأثیرگذار بر پیاده روی دانش آموزان محسوب می شوند. در ارتباط با فاکتورهای فرم شهری، تراکم مسکونی خالص، تراکم خیابان ها، اندازه بلوک ها، فواصل پیاده روی و اختلاط کاربری زمین فاکتورهای تأثیرگذار بر پیاده روی دانش آموزان در سطح محلات می باشند. در این راستا جهت افزایش میزان پیاده روی دانش آموزان، برنامه های پیشنهادی ارائه شده است.
