شرایط آب و هوایی حاکم بر فضاهای شهری مناطق گرم و خشک همواره ایجاب میکند که در فرایندهای برنامهریزی و طراحی شهری متناسب با شرایط مذکور ساماندهی شوند تا کیفیت حضو ر پذیری آ نها در حد مطلوب واقع شود. این در حالی است که اکثر مطالعات صورت گرفته تاکنون و رویههای اجرایی دستگاههای ذیربط برای ارتقاء حضور پذیری فضاهای مذکور ، متناسب با مدل مفهومی کارآمد نیست و در مقایسه با مناطق دیگر از حضور پذیری و سرزندگی مطلوبی برخوردار نیستند. بر این اساس پژوهش حاضر در پی تبیین ابعاد و شاخصهای مؤثر بر ارتقاء حضور پذیری فضاهای شهری در نواحی گرم و خشک میباشد و هدف آن، ارائه چارچوب مدل مفهومی ارتقاء حضور پذیری و طراحی آن برای نمونه مطالعاتی )خیابان حکیم ( است. پژوهش پیش رو به لحاظ هدف بنیادی کاربردی است و روش آن بر مبنای رویکرد آمیخته )کم ی کیفی( میباشد. تبیین - - شاخصهای محیطی مؤث ر بر حضور پذیری و تعیین اهمیت آ نها بر مبنای تکنیک دلفی و آنتروپی شانون انجامشده و برای سنجش وضع موجود مورد مطالعاتی، از آزمون تی تک نمونهای استفادهشد ه است. یافتههای پژوهش، حاکی از آن است که ابعاد زیستبوم، کارکرد، اجتماع، ریخت، فضا، ادراک و منظر به ترتیب جزء ابعاد مهم و تأثیرگذار در حضور پذیری فضاهای شهری مناطق گرم و خشک می- باشند که مجموعاً دربردارنده 31 شاخص گوناگون هستند. سنجش وضع موجود خیابان حکیم شهر اصفهان متناسب با ابعاد مذکور و شاخصهای آن صورت گرفته و درنهایت بر مبنای این سنجش، چارچوب طراحی شهری و سازمان عملکرد ی فضایی برای محدوده مطالعاتی ارائ هشده است تا در - سکانسهای سهگانه تعریفشده برای خیابان حکیم، حضور پذیری ارتقاء یابد
