پیاده راه ها، معابری با بالاترین نقش اجتماعی هستند که در آنها تسلط کامل با عابر پیاده بوده و از وسایل نقلیه موتوری تنها به منظور سرویس دهی به زندگی جاری در معبر استفاده می شود. پیاده راه ها، ابزاری برای فعالیت جمعی به خصوص در ارتباط با اقتصاد شهری، کیفیت محیطی و سلامت اجتماعی اند. پیاده راه ها (محورهای پیاده شهری)، محل حضور همه شهروندان و مشارکت آنها در زندگی جمعیشان است؛ این فضاها در مقیاس همه شهر عمل کرده و پذیرای گروه های مختلفی از شهروندان هستند. پیاده راه ها علاوه بر نقش ارتباطی و دسترسی، مکانی امن، راحت برای تماس اجتماعی، گردش، تماشا و... را فراهم می آورند. منطقه مخصوص پیاده، منطقه ای است که به منظور برتری دادن به محیط، ورود اتومبیل های سواری را به آن ممنوع می کنند و ورود سایر وسایل نقلیه موتوری به آن تنظیم می شود. با توجه به این پیشران نظری مستخرج از ادبیات موضوع، بافت قدیمی شهر سنندج که از خصوصیات تاریخی – فرهنگی، گردشگری، پیاده مداری خاصی برخوردار است و کانون اصلی خدمات تجاری شهروندان سنندجی و حوزه پیرامونی آن به حساب می آید، به عنوان طرح پژوهشی انتخاب شده تا با انجام امکانسنجی میزان پیاده مداری محورهای آن برای اجرای طرح پیاده راه شهر سنندج مشخص گردد. در چارچوب این بافت، خیابان فردوسی یکی چهار خیابان های اصلی شهر می باشد که در طول سال های 1307 الی 1313 در راستای عملکردگرایی بیشتر شهر و ارتباط اجزاء مختلف شهر سننی به اجرا درآمده است. این خیابان دوگره اصلی فعالیتی میدان انقلاب با نقش همگرایی عملکردهای سنتی شهر همجوار با بازار و میدان آزادی با نقش همگرایی عملکردهای جدید شهر سنندج را به یکدیگر اتصال می دهد. وجود پاساژها با عملکردهای متعدد، راسته فروش میوه فروشان، وعملکرد فرهنگی سینما از ویژگی های بارز این خیابان است. این خیابان توانسته است با اتصال بازار اصلی و بافت قدیمی و باهویت شهر به بافت میانی و نسبتاً مدرن با مرکزیت میدان آزادی به عنوان نماد هویت بخش جدید و قدیم و با اختیار داشتن 84 عملکرد متفاوت به عنوان یکی از فعال ترین و سرزنده ترین محورهای شهر سنندج ایفای نقش کند. علاوه بر تنوع و پویایی عملکردی، این خیابان از نظر فضایی و کالبدی نیز واجد ارزش های خاصی از نظر برخورداری از فضاهای باز و بسته است که آن را نسبت به سایر خیابان های شهری متمایز نموده است. عرض این خیابان 24 متر و طول آن حدود 600 متر میباشد . این خیابان توسط تفاطع با خیابان نمکی و توسط پل فردوسی به دو بخش تقسیم شده است. بخش تقاطع نمکی تا میدان انقلاب حدود 250 متر و بخش دیگر میدان آزادی تا سه راه نمکی حدود 350 متر میباشد. در واقع پل فردوسی به عنوان عنصر اتصال دهنده بافت قدیم و میانی شهر عمل کرده و گشایش فضایی خاصی را در طول خیابان با ایجاد دید و منظر به کوه نمادین آبیدر و تپه تاریخی توس نوذر و محله قدیمی قطارچیان شهر ایجاد کرده است. این خیابان با خصلت ها و ویژگی های مطرح شده ظرفیت تبدیل به پیاده راه را داشته و موضوع آن در سال 1390 با انجام مطالعاتی اولیه ی نظرسنجی از مردم بویژه از استفاده کنندگان از فضا، کسبه و خودرو های عبوری از مسیر (تاکسی های شهری) توسط شورای ترافیک استان و با کمک دانشگاه کردستان شروع و به خاطر نتایج مثبت حاصل از نظر سنجی مطالعات کامل آن در اوایل سال 1394 توسط دانشگاه کردستان انجام شده است. این مطالعات در سه بخش مطالعات راهنما و شناخت وضع موجود، تجزیه و تحلیل و تدوین چشم اندار و ارایه گزینه برتر و ضوابط و مقررات اجرایی برنامه ریزی شده است. در مطالعات مذکور علاوه بر بررسی وضع موجود پروژه بویژه بافت مرکزی شهر و اجزاء آن به طرح های بالاسری بویژه طرح جامع حمل و نقل شهری سنندج که نقش پیاده مداری این خیابان تأکید برجسته نموده، توجه شده است. نکته قابل توجه دیگر این مطالعات پوشش زیاد مطالعات میدانی آن از نظر دخیل نمودن زیاد تعداد شهروندان در نظر سنجی آن می باشد. در این بخش بیش از 1300 پرسشنامه در میان شهروندان توزیع شده تا از این طریق جامعیت طرح و درصد خطای نتایج آن به حداقل برسد. نتایج مطالعات و بویژه پرسشنامه های مردم و کارشناسان از نظر مؤلفه های مختلف حمل ونقل و ترافیک، عملکردی، کالبدی وسازمانفضایی، اقتصادی-اجتماعی و محیطی دال بر آن است که از میان چهار خیابان انقلاب، امام، طالقانی و فردوسی، بیشترین تأکید بر خیابان فردوسی در راستای اولین حرکت پیاده راه سازی در مرکز شهر سنندج شده است. چشم انداز حاصل از مطالعات بر این مبنا است که پیاده راه هسته مرکزی شهر سنندج در خیابان فردوسی، نماد هویتی شهر و کانون اصلی خدمات تجاری، تفریحی – گردشگری، همراه با حمل و نقل سبک (تراموا) ایفای نقش می کند. با توجه به این چشم انداز و اهداف مترتب آن از ایجاد سرزندگی، ا
