برخی شاهنامۀ فردوسی را به دلیلِ منظوم بودنِ این اثر در پژوهشهای تاریخی کماعتبارتر میپندارند. در حالی که فردوسی به دلیل دقت به جزئیات و امانتداری در نقلِ رویدادها در کنارِ تکنیکهای شعری و ادبی یکی از تاریخنگارانِ بسیار دقیقِ تاریخ ایران است. از همینروی، در دو دهۀ اخیر چندتن از پژوهشگران در ایران و خارج از این سرزمین به درنگ بر دقایقِ تاریخی شاهنامه پرداخته و کوشیدهاند اعتبارِ تاریخی این اثر را نشان دهند. یکی از پژوهشهایی که در دو سه سال اخیر در این باره منتشر شده است، کتابِ «شاهنامه و پایانِ ساسانیان» نوشتۀ دکتر زاگرسِ زند، پژوهشگرِ تاریخ ایران باستان، است که انتشاراتِ بنیادِ موقوفاتِ دکتر محمود افشار آن را چاپ و منتشر کرده است. نگارندۀ این سطور در جلسهای که برای نقد و بررسی این اثر تشکیل شده بود در سازمانِ جهاد دانشگاهی کرمانشاه به سخنرانی و نقد کتابِ نامبرده پرداخت.
