نوع بهره برداری از اراضی فاکتور بسیار مهمی در ایجاد فرسایش و رسوب حوزه های آبخیز به شمار می رود. به دلیل عدم توجه به مسئله قابلیت و تناسب اراضی اکثراً از اراضی به صورت نا مناسب و نا معقول استفاده می شود که این استفاده نابجا شدت فرسایش و تولید رسوب را افزایش داده است. به منظور مطالعه نقش کاربری اراضی نا مناسب در تولید فرسایش و رسوب و پیش بینی تاثیر بهره برداری مناسب در تقلیل فرسایش و رسوب، حوزه آبخیز پارسل C سد قشلاق سنندج انتخاب شد. ابتدا با استفاده از نقشه های توپوگرافی 50000 :1 و عکسهای هوایی 50000 :1 و20000 :1 و تصاویر ماهواره ای کاسموس 250000 :1 و50000 : 1 ، نقشه های مورد نیاز حوزه تهیه گردید. سپس مقدار فرسایش و رسوب ویژه در حوزه مورد مطالعه محاسبه ونقشه شدت فرسایش ترسیم شد. برای پیش بینی تاثیر بهره برداری مناسب از اراضی در کاهش میزان فرسایش و رسوب، اقدام به بهینه سازی ضریب کاربری اراضی ( Xa ) شد. نتایج این تحقیق نشان داد که اراضی دیم رها شده که دارای فرسایش شدید می باشند با تولید رسوب ویژه 17/587 متر مکعب بر کیلومتر مربع در سال و اراضی زراعی آبی که دارای شدت فرسایش کم می باشند با تولید رسوب ویژه 54/84 متر مکعب بر کیلومتر در سال به ترتیب بیشترین و کمترین نقش را در رسوبدهی حوزه آبخیز مورد مطالعه دارا می باشند. اعمال مدیریت مناسب می تواند میزان فرسایش و رسوب حوزه را حدود 35/66 درصد کاهش داده و شدت فرسایش حوزه را از کلاس متوسط به کم بهبود بخشد. همچنین حجم کل رسوباتی که سالیانه از حوزه خارج می شود 190 درصد کاهش می یابد.
