پایش درجه حرارت سطح زمین نشان می دهد که متوسط درجه حرارت کره زمین از سال 1860 حدود 6/0 درجه سانتی گراد افزایش یافته است که تغییرات ما قبل 50 سال گذشته را می توان به Climate Variability ربط داد که امری کاملاً طبیعی محسوب می شود در حالی که تغییرات 30 الی 50 سال گذشته را می توان به انتشار گازهای گلخانه ای به خصوص دی اکسید کربن و آئروسول های سولفاته در اثر فعالیت های انسانی مربوط دانست که امری غیر طبیعی می باشد و Climate Change نامیده می شود. امروزه به منظور تحلیل تغییرات اقلیمی توجه خاصی به سری های زمانی دمایی معطوف شده است. دما از مؤثرترین عناصر اقلیمی است که در تعیین نقش و پراکندگی دیگر عناصر اقلیمی نیز مؤثر بوده و از مؤلفه های اصلی در پهنه بندی و طبقه بندی اقلیمی محسوب می شود. در این مطالعه به منظور آشکار سازی روند تغییرات متوسط درجه حرارت در مقیاس بلند مدت اقدام به تجزیه و تحلیل سری های زمانی متوسط دمای سالانه در 19 ایستگاه در غرب ایران شد و پس از بررسی داده ها از نظر صحت و عدم وجود داده های پرت و اطمینان حاصل نمودن از کیفیت آمار با استفاده از آزمون های پارامتری و ناپارامتری اقدام به تجزیه و تحلیل آمار شد. در این مطالعه جهت بررسی فرض عدم تصادفی بودن داده ها از آزمون ناپارامتری خود همبستگی (Autocorrelation) و جهت کشف روند موجود و معنیداری آن در سری زمانی از آزمون های پارامتری رگرسیون خطی (Linear Regression) و آزمون ناپارامتری من- کندال (Mann- Kendall) استفاده شد. به طور کلی می توان نتیجه گرفت که تغییرات درجه حرارت دارای روندی صعودی بوده و تغییر اقلیم ناشی از افزایش درجه حرارت مشهود است که می تواند تأثیرات زیادی بر روی تغییر اقلیم و گرمایش جهانی داشته باشد.
