استفاده از کنترل غیر فعال به خصوص جداگر های پایه ای (BI ) در نیم قرن اخیر مورد توجه خاصی قرار گرفته است. با توجه به کارایی این سیستم در چند سال اخیر کاربردی جدید برای آن معرفی شده که در این سیستم جدید از جداگر ها در طبقه ها بهره گرفته می شود. به دلیل نو ظهور بودن این نوع جداگرها و کم بود مطالعه در زمینه پارامترهای طراحی آن، در این تحقیق به بررسی دو پارامتر مهم سختی و مکان بهینه این نوع جداگرها می پردازیم. در ابتدا با بررسی نحوه تعیین سختی مورد نیاز برای این لایه های جداگر، بهینه ترین میزان سختی برای لایه ها بر اساس نسبتی از زمان تناوب تعیین می شود. همچنین با ارائه یک روش شبه طیفی، مکان بهینه جداگر برحسب نسبت جرم طبقات و نسبت زمان تناوب بخش های جدا شده سازه تعیین می گردد. کارایی و عملکرد روش پیشنهادی با استفاده از یک مثال عددی ارزیابی می گردد.
