یک سازه در طول عمر مفید خود همواره تحت نیرو های خارجی مانند زلزله، باد و ... قرار دارد با وارد شدن این نیرو ها به سازه در طول زمان، امکان وقوع آسیب و خسارت ها در آن وجود دارد از این رو همواره استفاده از روشی هایی برای کاهش یا بی اثر کردن این نیروهای وارده بر سازه مورد توجه بوده است. استفاده از کنترل غیر فعال به خصوص جداگر های پایه ای در نیم قرن اخیر مورد توجه خاصی قرار گرفته است زیرا علاوه بر ساده بودن نصب و کارایی قابلیت خود را در کاهش نیروها و ارتعاش های وارده بر سازه اثبات کرده اند. با توجه به کارایی این سیستم در چند سال اخیر کاربردی جدید برای آن معرفی شده که در این سیستم جدید از جداگر ها در طبقه ها بهره گرفته می شود. از این رو با نو ظهور بودن این نوع جداگرها و کم بود تحقیق در زمینه پارامترهای طراحی آن در این تحقیق به بررسی دو پارامتر مهم سختی و مکان بهینه این نوع جداگرها می پردازیم و همچنین در این تحقیق آنالیز لایه جداگر به صورت غیر خطی در نظر گرفته شده. در ابتدا با بررسی نحوه تعیین سختی مورد نیاز برای این لایه های جداگر بهینه ترین میزان سختی را برای لایه ها بر اساس نسبتی از زمان تناوب تعیین می کنیم. با قرار گیری لایه جداگر در طبقه ها سازه به صورت دو سازه مجزا اما در ارتباط با هم عمل می کند از این رو پس از تعیین سختی لایه جداگر مکان بهینه را برابر محلی قرار می دهیم که میزان جابجایی قسمت بام دو سازه جدا شده نسبت به هم برابر باشد و همچنین در کمترین میزان ممکن خود باشند. با ارائه این پارامترها مشاهده می گردد که هر پارامتر نسبت به زلزله اعمالی متغییر بوده پس با ارائه نمودارهای مانند طیف زلزله این پارامترها را بر اساس زمان تناوب سازه تعیین می کنیم. پس از تعیین پارامترهای مورد نیاز با بررسی مثال های مختلف مشاهده می گردد که با استفاده از این سیستم می توان میزان جابجایی سازه به حد قابل توجهی کاهش داد همچنین در میزان برش پایه کلی سازه نیز کاهش قابل توجهی ایجاد می گردد.
