شکل گیری مفاهیم جدیدی همچون توسعه پایدار سکونت گاه های بشری در حوزه شهر و برنامه ریزی شهری، لزوم توجه به همه ابعاد توسعه پایدار در شهر از جمله اقتصادی، اجتماعی- فرهنگی و کالبدی- فیزیکی را بیش از پیش دارای اهمیت کرده است. از سوی دیگر در پی رشد شتابان شهری در دو قرن اخیر و همچنین تغییرات ناشی از عوامل مختلفی که باعث رشد روزافزون شهرنشینی شده اند، گونه ای از سکونت گاه ها، تحت عنوان سکونت گاه های غیررسمی در کشورهای مختلف جهان از جمله ایران شکل گرفته اند. در این پژوهش سعی بر آن است با استفاده از مطالعات میدانی و کتابخانه ای و با روش های تحلیلی، توصیفی جنبه-های ناپایداری اسکان غیررسمی در محله عباس آباد شهر سنندج در معیارهای کالبدی- فیزیکی، اجتماعی- فرهنگی و اقتصادی مورد بررسی و تحلیل قرار گیرد. نتایج حاصل از این پژوهش نشان داد که محله عباس آباد در همه معیارها و زیرمعیارهای مورد بررسی در این پژوهش از وضعیت ناپایداری برخوردار است و پیشنهاد می شود یکی از بهترین راهکارها به منظور حرکت به سمت توسعه پایدار در این سکونت گاه در پیش گرفتن رویکرد توانمندسازی است.
