اسکان غیررسمی به مثابه یکی از چهره های بارز فقر شهری است که درون یا مجاور شهرها (به ویژه شهرهای بزرگ) به شکلی خودرو ، فاقد مجوز ساختمان و برنامه رسمی شهرسازی با تجمعی از اقشار کم درآمد و سطح نازلی از کمیت و کیفیت زندگی شکل می گیرد و با عناوینی هم چون حاشیه نشینی، اسکان غیررسمی، سکونتگاه های خودرو و نابسامان و اجتماعات آلونکی خوانده می شود. روند و چگونگی شکل گیری سکونتگاه های فقیرنشین غیررسمی به عنوان بخشی از پیوستار رسمی- غیررسمی به راه های ممکن و گزینه های پیش روی فقرا باز می گردد. در این پژوهش با رویکردی کمی- تحلیلی و با استفاده از مطالعات اسنادی سعی بر بررسی گونه شناسی-سکونتگاه-های غیررسمی در شهرهای ایران بوده است، که برای دست یابی به نتایج بهتر به صورت مطالعه تطبیقی میان سکونتگاه های غیررسمی دو شهر سنندج و کرمانشاه انجام شده است. بر اساس یافته های این پژوهش سکونتگاه های غیررسمی در دو شهر سنندج و کرمانشاه را می توان بر اساس معیارهای اصلی از جمله نحوه شکل گیری، روند تشکیل، ریشه و قدمت شکل گیری سکونتگاه، موقعیت سکونتگاه، مقیاس و زیرمعیارهایی که در پژوهش بدان ها اشاره شده است دسته بندی نمود. دسته بندی این سکونتگاه ها نشان می دهد که در شهر های مورد مطالعه، شرایطی همچون بستر طبیعی شهر، روند توسعه تاریخی شهر، جنگ و ... گونه-های مختلفی از سکونتگاه های غیررسمی در هر دو شهر را شکل داده است.
