روند رو به رشد سریع شهرها از دغدغه های صاحبنظران دانش شهری و رشته های مربوطه به آن شده است. در این زمینه بارها بحث جلوگیری از این روند، از طریق ارتقاء کیفیت زیستگاهی فضاهای مرکزی شهرها در مباحث بهسازی و نوسازی شهری ارائه شده است. هدف اصلی این مباحث توجه به بافت های شهری در محدوده هسته اولیه شهرها و جلوگیری از فرسوده شدن آن هاست و دلیل آن این است که هسته های مرکزی شهرها همچون سابق، انگیزه زیستگاهی خود را در مقایسه با محدوده های نوظهور شهری، برای ساکنان از دست داده اند و ادامه این روند به رشد لجام گسیخته شهر کمک خواهد کرد. محلات مرکزی شهرها به عنوان کوچکترین واحد شهری همواره در معرض تغییر و تحولات بسیاری قرار می-گیرند. نظریات و راهکارهای متفاوتی برای هدایت این تغییرات در جهتی که برای زندگی شهری و ساکنان آن ایجاد مشکل نکند پیشنهاد می گردد. یکی از مهم ترین راهکارهای پیشنهادی، بازآفرینی شهری پایدار به عنوان فرآیندی است که به خلق فضاهای شهری جدید با حفظ ویژگی های اصلی فضایی (کالبدی و فعالیتی) منجر می شود. در مباحث مربوط به بازآفرینی شهری یکی از مفاهیم اساسی، سرمایه اجتماعی است، که شاید بتوان در صورت کاربست اصول آن برخی از نیازمندیهای بافت های مرکزی و تاریخی را زنده ساخت. در همین راستا، هدف این پژوهش تعیین معیارهای سرمایه اجتماعی و ارائه راهکارهای بازآفرینی پایدار شهری در قالب سرمایه اجتماعی در محله فیض آباد کرمانشاه است. برای دستیابی به این هدف، ابتدا پژوهش های نظری و تجربیات تعلیقی داخلی و خارجی پیرامون بازآفرینی پایدار و سرمایه اجتماعی و تعیین معیارهای آن بررسی گردید. سپس با استفاده از پرسشنامه پیرامون شاخص های سرمایه اجتماعی محله، به بررسی این شاخص ها از دید ساکنین محله پرداخته شد. و در نهایت مؤلفه های سرمایه اجتماعی مبتنی بر ویژگی های محله فیض آباد تدوین شد. یافته های پژوهش نشان می دهد که سرمایه اجتماعی شاخص در محله، سرمایه اجتماعی درون گروهی (داخلی) است. در واقع سرمایه اجتماعی سنتی که به طور معمول در سطح محلات قدیمی شهرها وجود دارد. چیزی که امروزه محلات شهری به ویژه محله فیض آباد برای بازآفرینی به آن نیازمند است سرمایه اجتماعی برون گروهی (بیرونی) و پیونددهنده (ارتباطی) است. لذا پیشنهاداتی در ارتباط با آنها مطرح شده که اجرای این پیشنهادات به ایجاد محله ای پایدار منجر می شود.
