در نظم فرهنگی- زبانی ایران مدرن زبان همواره از اهمیت بسیار زیادی برخوردار بوده است. زبان فارسی به عنوان یکی از دال های وحدت بخشِ ایرانیان در نتیجۀ سیاست های زبانی، واجد جایگاه مهمی شد و این وضعیت، موقعیت هایی را برای زبان های اقلیت تعیین کرد. در این پژوهش برآن بوده ایم تا این نظم فرهنگی-زبانی را به مدد روش تحلیل گفتمان «لاکلائو» و «موفه» مورد واکاوی قرار داده و جایگاه زبان های اقلیت را در یک صورت بندیِ گفتمانی مشخص کنیم؛ بنابراین به مدد اسناد، قوانین و اساسنامه های دولتی از زمان تأسیس مجلس شورای ملی (1285 ه.ش) تاکنون، نظم مذکور را مورد تحلیل قرار داده ایم. نتایج پژوهش حاکی از آن است که در هر سه دورۀ مورد بررسی (مشروطه، پهلوی، جمهوری اسلامی ایران)، زبان فارسی به عنوان یکی از دال های اصلی گفتمان سیاست فرهنگی و زبان های اقلیت به عنوان مسئله ای برای برساخت هویت ملی بازنمایی شده اند. در دولت مشروطه سکوتی مبتنی بر انکار، در دولت پهلوی سکوتی مبتنی بر حذف و پس از انقلاب اسلامی حذفی ادغامی در قوانین و اسناد دولتی زبان های اقلیت را دربرگرفته است.
