طبقه بندی روابط بین رشته ای، در کل، می تواند دو مقصود را در برداشته باشد: نخست توضیح و تبیین پیشرفت تدریجی در پودمان رشته های علمی که منجر به باز ترکیب وحدت علوم می شود و دوم توصیف و تشریح باروری متقابل بین رشته های علمی و هم آمیختگی آنها که منجر به ظهور و بروز رشته های جدید می گردد. دسته ای دیگر سطح بندی، بر اساس میزان تداخل میان حوزه های رشته های درسی با توجه به عناصر در حال تعامل، انجام می شود و شامل دو دسته هستنداز یکسو، تعامل بین مفاهیمی که گواه پردازش یک چارچوب مفهومی ابداعی و خلاق هستند( رویکرد بین رشته ای نظری یا مفهومی یا معرفت شناسانه) و از سوی دیگر اندرکنش های میان روش ها.(رویکرد بین رشته ای ابزاری یا روشی). مطابق با این دسته بندی از رویکردهای بین رشته ای، در حوزه برنامه درسی بین رشته ای هم دو نوع کلی حاکم هستند: برنامه درسی همگرا یا متقارب (مبتنی بر همکاری رشته ها در مقابل یک مسئله) که بر رویکرد بین رشته ای ابزاری منطبق است و گونه ادغامی یا تلفیقی برنامه درسی که منطبق بر رویکرد بین رشته ای نظری یا مفهومی است. بعضی از نویسندگان اصطلاح «همکارانه» را به جای مدل متقارب استفاده کرده و آن را در مقابل گونه تلفیقی یا ادغامی به کار برده اند. از آنجا که هر کدام از این گونه ها بر عناصری از برنامه درسی بین رشته ای متمرکز هستند ، لذا مدل مفهومی مورد نظر ما متشکل از این دو گونه برنامه درسی و ویژگیهای هر کدام از آنهاست. . هدف این مقاله آن است که در قالب یک مدل برنامه درسی بین رشته ای و با تکیه بر دو رویکرد کلی مطالعات بین رشته ای (مفهومی و ابزاری) به بررسی اصول برنامه درسی بین رشته ای، طراحی دروس و فعالیتهای بین رشته ای،اجرا و آموزش(تدریس) در حوزه برنامه درسی آموزش عالی بپردازد. این مدل دارای بخشهایی چون گونه های برنامه درسی، اصول طراحی و سازماندهی برنامه درسی و چگونگی اجرا و ارزشیابی برنامه درسی بین رشته ای است.
