از منظر برنامه ریزی درسی، میزان پیوستگی آموزشهایی که یادگیرندگان در طول تحصیلات رسمی از آموزشهای پایه تا سطوح مختلف آموزشهای عالی دریافت می کنند از اهمیت بالایی برخوردار است. توجه به این امر که یکی از اهداف آموزش دوره متوسطه- ضمن آماده کردن دانش آموزان برای ورود به بازار کار- آماده نمودن آنان برای ورود به دانشگاهها و مراکز آموزش عالی است ، برنامه ریزان درسی را ملزم می نماید که برنامه درسی این مقطع تحصیلی را با برنامه درسی سطوح آموزش عالی تناسب دهند به گونه ای که این دانش آموزان ، چنانچه قصد ادامه تحصیل دارند، بتوانند از دانشِ آموخته شده ی دوره دبیرستان حداقل برای شروع دروس دانشگاهی کمک بگیرند. به عبارتی، توانسته باشند که مقدمات و مبانی لازم برای شروع دوره جدید و گستره ای بالاتر از تحصیلات را کسب نموده باشند.در این رابطه، بهترین کسانی که می توانند قضاوت صحیح انجام دهند دانشجویان دانشگاهها، مخصوصا دانشجویان سطوح کاردانی و کارشناسی- با توجه به نزدیکی و پیوستگی دوره های تحصیلی دبیرستان با این سطوح تحصیلی در آموزش عالی- می باشند. در این پژوهش سعی ما بر آن است تا از منظر دانشجویان دانشگاه کردستان به بررسی این نسبت(نسبت بین برنامه درسی مقطع متوسطه با برنامه درسی آموزش عالی) بپردازیم. جامعه آماری در این پژوهش شامل کلیه دانشجویان مقاطع کاردانی و کارشناسی دانشگاه می باشد که برحسب دانشکده و رشته های تحصیلی موجود نمونه گیری انجام و نمونه های گویایی از بین آنان انتخاب می شوند. ابزار گردآوری داده ها «پرسشنامه محقق ساخته» است.
