بحث کیفیت و ارزیابی آن در آموزش عالی از جمله بحثهای اصلی در اکثر محافل علمی مربوط به نظامهای آموزشی در دو دهه اخیر می باشد. استفاده از رویکردهای ارزیابی گوناگون در این رابطه که هر کدام بخشی از نظام آموزشی(درونداد، برونداد و یا فرایند) را ارزیابی می کند نشان دهنده آن است که صاحبنظران تا دهه پیش در ارائه الگویی که از جامعیت کامل برخوردار باشد چندان موفق نبوده اند. در این میان و از چند سال گذشته استفاده از رویکرد ارزیابی اعتبارسنجی به عنوان یک مدل ارزیابی جامع در بیشتر نظامهای آموزشی دنیا بسیار معمول شده، به گونه ای که با یک مطالعه کلی بر مقالات و کتابهای چاپ شده در دهه گذشته این واقعیت را می توان درک نمود. در ایران نیز استفاده از رویکرد ارزیابی درونی به عنوان بخشی از فرایند اعتبارسنجی چند سالی است که آغاز شده و از پیشرفت مناسبی نیز برخوردار بوده است. اما استفاده از رویکرد ارزیابی بیرونی به عنوان ابزاری برای اعتبار بخشی به نتایج ارزیابی درونی چندان مورد توجه قرار نگرفته است. در این مقاله، بر اساس تجربه ای که از اجرای ارزیابی بیرونی توسط نگارنده حاصل شده است ، سعی بر آن است که به بررسی چگونگی ادغام تیمهای ارزیابی درونی وبیرونی در یک فرایند واحد ارزیابی(هم از بعد تئوری و هم عملی) بپردازیم به گونه ای که متناسب با شرایط حاکم بر محیط های آموزش عالی در ایران باشد، و در نهایت مدلی که حاصل این ترکیب است را ارائه می نماییم.
