مسئلۀ اصلی پژوهش حاضر تحلیل تصویری از اعتماد اجتماعیِ بین نسلی است که در سریال تلویزیونی ستایش بازنمایی و روایت می شود. ستایش در مقام یکی از پر مخاطب ترین سریال هال تلویزیونی می کوشد با تمسک به انواع شگردها و تمهیدات بصری و روایی، و انواع رمزگذاری های فنی و اجتماعی و ایدئولوژیکِ متن، تصویر خاصی از وضعیت اعتماد اجتماعی، به طور عام، و اعتماد اجتماعیِ بین نسلی، به طور خاص، در جامعۀ ایران ارایه دهد. تحقیق حاضر کوشیده است با تکیه بر ایده های منتج از نظریۀ بازنمایی رسانه ایِ پدیده های اجتماعی ( در آرای هال، فیسک و مک کیب ) و نیز به مدد روش تحلیل نشانه شناسی، دلالت ها، مضامین، برجستگی ها، سکوت ها، تناقض ها و ناسازه های این تصویر بازنموده را برملا سازد؛ و سپس با استناد به رویکرد نظری پیوتر زتومکا دربارۀ اعتماد اجتماعی ( و مؤلفه ها، شاخص ها، ابعاد و سطوح آن ) و تحقیقات انجام شده دربارۀ وضعیت اعتماد اجتماعی در جامعۀ ایران، تصویر اعتماد اجتماعیِ بازنمایی شده در این سریال را به شیوه ای جامعه شناختی انتقادی تفسیر کرده است. نتایج تحقیق نشان می دهد که سریال ستایش سعی دارد پدیدۀ اعتماد اجتماعی را به سطح پدیده ای فردی فروکاهد، یعنی ریشه های تضعیف یا تقویت آن و فاصلۀ میان شکل موجود با شکل مطلوب آن را به مکانیسم های روانی پیوند زند. فزونتر، این متن به انحاء مختلف در صدد ساده سازی روابط پیچیدۀ اجتماعی و به حاشیه راندن امر اجتماعی بر می آید، راهکار احیای همبستگی های اجتماعیِ مبتنی بر اعتماد متقابل را در تقویت خلق وخوهای اخلاقی فردی جستجو می کند و نقش تعیین کنندۀ ساختارهای اجتماعی را نادیده می گیرد.
