کاوش و توصیف چگونه گی برساخت موضوعات زیست محیطی به مثابه مسأله در جریان سیاست گذاری ها و کنش های نهادی موضوع این پایان می باشد. پژوهش در بستر برساخت گرایی اجتماعی و از روش تحلیل گفتمان فوکویی برگرفته از توالی پیشنهادی کارلا ویلیگ صورت گرفته و روش گردآوری اطلاعات مصاحبه و متون اسنادی مربوط به مدیران ارشد فرمانداری و سازمان های حفاظت از محیط زیست و صنعت معدن و تجارت استان کردستان است. با بهره گیری از سنخبندی های گفتمانی زیست محیطی مطالعات پیشین در دو سطح گفتمان های کلّی و تخصّصی و نیز سنخ بندی گفتمانی غیر زیست محیطیِ پیشنهادی این پژوهش؛ تعداد سه گفتمان اصلیِ زیست محیطیِ نظارتی، نظارت بر محیط زیست، بی آلایش و نیز دو گفتمان غیر زیست محیطیِ مصلحت دولت و نوسازی نمایان شده است. ضمناً تمامی گفتمان های زیست محیطی در بستر گفتمان کلّی محیط زیست گرایی حضور داشته اند. در پژوهش علاوه بر ارئه سنخ-بندی گفتمان های موضوعِ پژوهش، چگونه گی ساخت محیط زیست همچون ابژۀ گفتمانی و جایگاه های سوژه گی و نیز اندیشه و عمل گفتمانی در تقابلات این برساخت ها در هر گفتمان و در نهایت در مقایسه گفتمانی بصورت مراحل جداگانۀ تحلیل، توصیف گردیده است. در نهایت مشاهده گردید ارائه کنش و کلام جدّی در حوزۀ نهادهای دولتی با رسالت زیست محیطی و یا غیر زیست محیطی؛ در سطح دو گفتمان اصلیِ نظارتی ازطیف گفتمان های زیست محیطی و مصلحت دولت از طیف گفتمان های غیر زیست محیطی با ارائه کلام با ادّعای دسترسی به حقیقت از جایگاه قدرت فرانهادی و با پوشش مصلحت گرایانه و کمترین امکان مسأله مندی محیط زیست در بستر این گفتمان ها در دوگانۀ تخریب-مصلحت و در سطح دوم در گفتمان حفاظت از محیط زیست از طیف گفتمان هایِ زیست محیطی و نوسازی از طیف گفتمان های غیر-زیست محیطی با ارائه کلام با ادّعای دسترسی به حقیقت با تکیه بر اصول مدیریت کنترل و هزینه-فایده اقتصادی و نیز دگربار عدم امکان پرسمانی شدن محیط زیست به مثابۀ مسأله ای مستقل در بستر این گفتمان می باشیم. در همسازی ِ دوتاییِ گفتمان های بستر سخن، شاهد ظهور گزارۀ گفتمانی تأثیر پذیر از نظمی فراگیر با سویه های آشکار؛ و در هم نشینی دوگانۀ عقلانیت-خشونت شاهد امکان ناپذیریِ پرسمانی شدن محیط زیست به مثابۀ موضوعی مستقل هستیم. آن چنا که در هر ارائه کلام جدی، بسته به ابژه و جایگاه سوژه گیِ برساختی و در نهایت گفتمان مربوطه، به نوعی امکان هم نشینی دوتایی عقلانیت و خشونت در عناوینی هم چون تخریب-مصلحت و یا تخریب-توسعه بوده که در هر دو حالت عدم برساخت مسالۀ زیست محیطی همچون دغدغه ای فرادست صورت می پذیرد.
