هدف این نوشتار مطالعۀ کیفی سبک های جدید مُدگرایی در پوشش به عنوان یکی از اصلی ترین میدان های نزاع بر سر بدنِ عمومی در فضاهای همگانی است. سازه های مفهومی پژوهش مشتمل بر مقولاتی برگرفته از سنت نظریِ هژمونی ـ مقاومت است که کنش هایی مثل بدن آرایی، بدن نمایی، طفره روی سوژه ها از اسلوب های مسلط پوشش و روی آوردن آن ها به مُد جایگزین را در متن فرهنگ عامه پسند و به مثابه مصادیقی از نزاع بر سر بدنِ عمومی تحلیل می کند. سوژه های مورد مطالعه از میان دختران 14 تا 30 سال شهر سنندج انتخاب شده اند که پرسه زنی در فضاهای همگانی را به عنوان فعالیت معمولی خود معرفی نموده اند. برای گرد آوری داده ها از مصاحبۀ فردی استفاده شد و در نهایت با بکارگیری روش تحلیل مضمونی تفسیر شدند. نتایج نشان می دهد که داده ها در قالب شش مضمون اصلی قابل دسته بندی اند: نقش دوگانۀ مُدگرایی در افشاسازی/ پنهان سازی هویت؛ انتخاب مُد جایگزین به عنوان راهی برای پس زدن رمزگانِ سنتیِ پوشش؛ کارکرد مُد در بازتولید دوگانۀ تمایز/ ادغام؛ استفاده از سبک های مُدگرا برای نمایش پرستیژ و گشودگی فردی؛ مُدگرایی راهی برای تصرف فضاها؛ و جایگاه محوری مُدگرایی در منازعۀ بدن خصوصی/ بدن عمومی. تمام این مضامین و خرده مضامین اجزاء به هم پیوستۀ شکلی از زیستن هستند که می توان ذیل مقولۀ هسته ای «نمایش عمومی وجه مطلوبی از بودن» آن را نا مگذاری کرد. نقطۀ ثقل پیونددهندۀ همۀ این اجزا تلاش سوژه ها برای مدیریت و نظارت بر بدن خویش در فضاهای همگانی است، یعنی درست همان جایی که در فرایند تبدیل بدن خصوصی سوژه ها به بدن عمومی مکانیسم های هژمونیک و کنش های مقاومت آمیز با هم وارد نزاع می شوند.
