بازسازی زندگی های پس از طلاق، یکی از حوزه هایی است که همواره در جامعه شناسی ایران مورد غفلت واقع شده است. طی دهه های اخیر، تنهازیستی در میان زنان مطلقه شهر سنندج روند روبه رشدی داشته است. توصیف تجارب، تفسیر و درک زنان از تنهازیستی و جهان پدیداری و پاسخ به اینکه «جهان تنهازیستی» در تجربه زیسته یک زن مطلقه تنهازیست، به چه شکلی حضور دارد، از اهمیت زیادی برخوردار است. روش شناسی پژوهش حاضر کیفی است، به همین منظور با رویکرد پدیدارشناسی تفسیری با 23 نفر از زنان مطلقه تنهازیست در شهر سنندج مصاحبه شد. جهت تجزیه و تحلیل داده ها، از روش شش مرحله ای ون مانن، استفاده شد. یافته های بدست آمده از تجربه زیسته زنان تنهازیست پس از طلاق نشان از درک تنهازیستی به مثابه گستره دامنه اختیارات و آزادی های بیشتر، نبود بار مضاعف بر دوش پدر و مادر و حفاظت از فرزندان دارد. به همین جهت احساس متفاوتی نسبت به تنهازیستی پس از طلاق در بین زنان مشارکت کننده شکل گرفته که برای دسته ای زنان احساس تنهازیستی به مثابه تجربه ای ناخوشایند و برای دسته ای دیگر، به مثابه استعاره ای رهایی بخش تلقی شده است. درک و تفسیر و زنان تنهازیست از جهان پدیداری بر خودحمایت گری و تاب آوری رشددهنده در برابر مشکلات، دگردیسی در رفتارها و خودانگاره زنانه، بازمعنابخشی به زیست جهان و خودکنترلی و مهار نیاز جنسی دلالت دارد. تنهازیستی آثار و پیامدهای متفاوتی بر زندگی زنان برجای گذاشته که در ذیل چهار مضمون کلی «رشد فردیت»، «استقلال شخصی»، «طرد اجتماعی» و «خلاء تکیه گاه در فرزندان» دسته بندی شده است. بر ساخت های معنایی پژوهش حاضر نشان می دهد که زنان تنهازیست، در حال تجربه زیست جهانی دشوار توام با مشکلات خاص خود هستند که حمایت از سوی جامعه را به صورتی همه جانبه می طلبد.
