سینما دیگر بازتولیدِ جهانی که می شناسیم، نیست. بلکه جهان خویش را پی می افکند. این رساله قصد دارد از زاویه ی مدیوم سینما با استفاده از روش نشانه شناسی، که منجر به کشف دنیای درونِ فیلم و شناخت جوانب پنهان موجود در اثر می شود، به تحلیل فیلم های سه گانه بهمن قبادی کارگردان کردِ ایرانی که دارای قابلیت نشانه شناسی هستند، با محوریت مرز، بپردازد. اگر اجتناب از شیوه های فیلم سازی هالیوودی، عدم استفاده از بازیگران حرفه ای، بازی گرفتن از کودکان، استفاده از لوکیشن های واقعی و میزانسن های طبیعی را مهم ترین ویژگی های سینمای نئورئالیستی بدانیم، قبادی از تمامی ویژگی های سبکی این نوع از سینما بهره می گیرد تا واقعیت های عریان زندگی روی خطوط مرزی را بازنمائی کند. از این حیث، این سینما میانجی یا دستمایه ای است برای دست یابی به بصیرت/ شناختی از این اجتماعات که معمولاً از راه های دیگر حاصل شدنی نیست. فیلم های زمانی برای مستی اسب ها، آوازهای سرزمین مادری ام و لاک پشت ها هم پرواز می کنند با استفاده از روش نشانه شناسی خوانش شده اند. هر یک از این فیلم ها مبتنی بر رمزگان های نشانه شناسیک، به گونه ای متفاوت درصدد بازنمایی حیات اجتماعی مرزنشینان هستند.
