درهم تنیدگی امر اجتماعی و امر فضایی، یا تولید اجتماعیِ فضا، مضمون اصلی نظریۀ تولید فضا است که هانری لوفور آن را، به ویژه به منظور نقد نظریه های شهریِ رایج، پرورانده است. لوفور در این نظریه برای توضیح دیالکتیک تولید فضا از سه مفهوم فضای بازنمایی، بازنمایی فضا و پرکتیس فضایی استفاده می کند و آن را در متن نظریه پردازی اش راجع به زندگی روزمره جای می دهد. بازخوانی و نقادی نظریۀ لوفور، درواقع در حکم بازنگری و صورتبندی دوبارۀ طیف وسیعی از ایده ها، مفاهیم، متدها و دستمایه هایی است که در سنت های فلسفی ایده آلیستی و پوزیتیویستی سده های گذشته درخصوص فضا به کار گرفته شده اند. این تلاش نظری، در صدد است تا بٌن مایه ای مفهومی برای ارتباط دادن پویش های جامعه ی شهری شده با مناسبات سرمایه در اختیار بگذارد و به طور مشخص، فضا را به مثابه ی چیزی که در روابط اجتماعی تولید و بازتولید می شود، وارد تحلیل اجتماعی کند. نتیجۀ کار نشان می دهد که این نظریه و کارهای تجربی تر اخیر کسانی همچون دیوید هاروی در امتداد آن، از پتانسیل بالایی برای توضیح و تبیین اجتماعی فضا و تغییرات آن برخوردار است.
