رمانهای گابور و بختی گره وی هلاله از معروف ترین و پرخواننده ترین رمان های کُردی در سال های اخیر بوده اند و نویسندۀ آن به نسلی تعلق دارد که ایام نوجوانی و جوانی خود را در دهۀ شصت طی کرده اند. این رمان روایت گر زندگی روزمرۀ این نسل در میانۀ سال های دهۀ شصت است، دهه ای که در آن زندگی روزمره زیر سیطرۀ جنگ، فضای انقلابی، دینِ ایدئولوژیک و اقتصاد سراپا دولتی رنگ-وبوی خاصی به خود گرفته و می توان گفت که در نهان خانه ها مخفی شده بود. سیطرۀ تام این پدیده ها بر حیات روزمره در جامعۀ کردستان حکایت از آن داشت که این جامعه، که قبل از انقلاب به سبب ضعف ارتباطات عمدتاً حالتی درخودفرورفته و در حاشیۀ رخدادها قرار داشت، اکنون با پدیده هایی «دیگر» و با «دیگری» مواجهه شده بود. گابور در مدرن ترین فرم ممکن ماجرای چندلایه و پیچیدۀ این مواجهه با «دیگری» را، در ظریف ترین و نامریی ترین ابعاد و سطوح زندگی روزمرۀ کردها، به تصویر می-کشد. اساساً رمان کُردیِ متأخر ژانری است که از خلال مواجهۀ کُرد و «دیگری» سر بر آورده و توانسته است به مثابه ژانری مستقل روایت گر قوی مقاومت های فرودستان و حامل و حاوی پتانسیل های رهایی بخشی باشد. این میل به مقاومت و رهایی طلبی زادۀ رویارویی با «دیگری» ای است که با تولید بی وقفۀ انواع گفتارهای مسلط و یکدست ساز همواره استراتژی طرد و جذب توأمانِ کُردها را اتخاذ کرده است. گفتارهای یکدست ساز معمولاً با توسل به رویه های گفتمانیِ معین سعی کرده اند «به گونه ای سیستماتیک موضوعات یا ابژه هایی را که درباره شان سخن می گویند شکل دهند»
