هنر دوران صفوی یکی از معتبرترین دوره های هنر ایران است. بیشترین مشخصه ی هنر صفوی نقوش تزئینی آن است که تاثیر عمیقی بر هنر ادوار بعد از خود مانند هنر زند و قاجار گذاشته است. در دوره صفویه به علت حمایت حاکمان وقت هنرهای مختلف از پیشرفت چشمگیری برخوردار شدند. آثار هنری سده دهم هجری در زمره باشکوه ترین نمونه های هنری باقی مانده از این دوره هستند. در پژوهش حاضر به رمزگشایی و بررسی ماهیت نمادشناسانه نقوش آثار هنری دوره صفوی پرداخته شده است. رمز یا نماد بیان ادراکی و مشهود مفاهیم است که باید جایگزین مضامین مخفی و مکتوم شود و این ماهیت در نقوش این دوره کاملاً قابل مشاهده است. در این مقاله، با استفاده از روش های تاریخی و توصیفی تحلیلی، سعی در شناسایی عناصر و ویژگی های نمادین در نقوش آثار دوره صفوی، با توجه به کیفیات فرمی و محتوایی آنها داشته ایم. در پایان این پژوهش نیز با تأکید بر نمادشناسی، به دسته بندی نقوش و نشانه های پرکاربرد این دوره پرداخته شده است. تا درکی کلی و جامع از نظام نقش پردازی و نمادپردازی آثار این دوره به دست آید.
