آب شیرین موجود در سطح زمین یک منبع کمیاب است. انتظار میرود که از این پس به دلیل رشد جمعیت در سراسر جهان، تعادل عرضه و تقاضای آب محدود شود. تقاضای فزاینده برای آب ناشی از رشد جمعیت و شهرنشینی جهانی در سال‌های اخیر، عرضه آب را تا حد امکان تحت فشار قرار داده است. از سوی دیگر، زیرساخت‌های آب مانند لوله‌ها به دلیل کهنگی رو به زوال بوده است. افزایش تقاضای آب و تمرکز جمعیت در مناطق شهری باعث افزایش بارهای زیربنایی آب می‌شود که موجب تخریب زیرساخت‌ها می‌شود. در نتیجه هزینه نگهداری یا تجدید زیرساخت افزایش خواهد یافت. از سوی دیگر، تقاضای مشتری برای آب با کیفیت بالا وجود دارد که باید با قیمت پایین عرضه شود. در این شرایط، فناوریهای جدید در زیرساخت‌های آب مورد نیاز است تا از منظر استفاده بهینه از منابع گرانبهای آبی جهان، توزیع آب با کیفیت بالا به کاربران را به شیوه‌ای ایمن و مقرون‌به‌صرفه ممکن سازد. کارکردهای سیستم مدیریت ساختار هوشمند و نظارت بر سلامت ساختاری به طور طبیعی در هم تنیده شده‌اند و باید به آن‌ها اهمیت داد. با این حال، اکثر فعالیت‌های پژوهشی و عملی موجود در سیستم مدیریت ساختار هوشمند و نظارت بر سلامت ساختاری، به‌صورت مجزا انجام می‌شوند. بنابراین، یک چارچوب یکپارچه برای پر کردن شکاف بین این دو حوزه تحقیقاتی ضروری است و این امر برای تضمین بهترین زیرساخت عمرانی پایدار بسیار مهم است. مطالعه حاضر، یک برنامه تصمیم‌گیری مبتنی بر ریسک را برای مدیریت زیرساخت بر اساس تحلیل قابلیت اطمینان ساختاری انجام می‌دهد. عملکرد احتمالی دارایی با استفاده از مدل‌های مکانیکی، مدل‌سازی می‌شود که عدم قطعیت را از طریق استفاده از متغیرها یا فرآیندهای تصادفی مناسب در بر می‌گیرد. تکمیل موفقیت‌آمیز این مأموریت گامی مهم به جلو برای ایجاد انقلابی در روش‌های سنتی مبتنی بر بازرسی بصری خواهد بود. در نتیجه، با ارائه ابزاری کارآمد به مدیران ساختار برای تصمیم گیری به موقع و هوشمندانه در زمینه نظارت، ارزیابی و نگهداری زیرساخت‌های عمرانی رو به زوال، موجب پیشرفت و کاهش هزینههای آتی خواهد شد.
