در سال های اخیر توسعه کم اثر به عنوان روشی شناخته شده، بهترین و مقرون به صرفه ترین راه حل را در مدیریت و کاهش اثرات منفی سیلاب شهری ارائه نموده است. این روشِ کاربردی با بهره گیری از ابزارهای دوستدار محیط زیست، گامی موثر در توسعه پایدار بوده و تلاش دارد اثرات شهرنشینی بر سطوح نفوذناپذیر را کاهش داده و در تغذیه و نفوذ آب های زیرزمینی موثر باشند. هرچند که ظهور ابزارهای توسعه کم اثر در مدیریت آبهای سطحی و حفظ کیفیت آب بسیار موثر بوده لیکن جانمایی این تجهیزات و استفاده بهینه از هریک هنوز جای بحث داشته و متناسب با شرایط محیطی در حال تغییر می باشند. در تحقیق حاضر با استفاده از ابزارهای سلول نگهداشت ذخیره، بشکه باران، بام سبز، جوی باغچه و اعمال سناریوهایی مختلف بارشی در دوره های بازگشت 2 تا 100 ساله شهر سنندج مستخرج شده از داده های آماری به مقایسه و اندازه گیری میزان حجم و نوع رواناب در هر زیرحوضه در دو دوره زمانی قبل و بعد از توسعه می پردازد. برای مدل سازی هیدورلیکی و هیدورلوژیکی حوضه یادشده از نرم افزار SWMM 5.1 آژانس حفاظت محیط زیست آمریکا استفاده شده و با اعمال ابزارهای توسعه، میزان تغییرات پایش شده است. از مهمترین نتایج این مطالعات می توان به تغییر شکل هیدروگراف، کاهش 50 درصدی زمان تمرکز و کاهش 35 تا 50 درصدی دبی اوج با استفاده از روش های توسعه کم اثر اشاره کرد.
