توسعه و گسترش شهر ها به ویژه در حالت سنتی آن، موجب تغییر در ماهیت زمین و به تبع آن تغییر در پارامتر-های هیدرولوژیکی طبیعی حوضه می شود. مهم ترین پارامتری که در توسعه تغییر می کند نفوذپذیری می باشد. کاهش نفوذپذیری عامل اصلی افزایش حجم رواناب شهری ناشی از بارندگی و همچنین انتقال آلودگی از نواحی مجاور می باشد. جهت جبران اثرات منفی توسعه بر چرخه هیدرولوژیکی، هدایت و مهار آب های سطحی از شبکه زهکشی بهره برده می شود که این سیستم به دلیل محدودیت هایی از قبیل نقص در طراحی، الزامات زیر بنایی، سازگار نبودن با محیط زیست و... معمولا با مشکل مواجه شده و عبور حجم عظیم رواناب از محدوده توسعه یافته و تشکیل سیلاب مخرب شهری را به دنبال خواهد داشت. در تحقیق پیش رو سعی بر معرفی برخی روش ها با عنوان توسعه کم اثر شده است و با مقایسه آنها از لحاظ اقتصادی، عملکرد و قابلیت اجرا مناسب ترین روش معرفی گردیده است. توسعه کم اثر یکی از روش های مدیریت سیلاب شهری برای حفظ و بازگرداندن شرایط هیدرولوژیکی طبیعی یک حوضه آبریز به شرایط اولیه قبل از توسعه یافتگی و بهبود محیط زیست آن حوضه می باشد.
