دریاچه ارومیه دومین دریاچه شور دنیاست و از لحاظ تنوع و ویژگی زیست محیطی بعنوان یکی از غنی ترین اکوسیستم های دنیا شناخته می شود. اما در دهه ی گذشته مساحت دریاچه نزدیک به 88 درصد کاهش یافته است. ناپایداری این اکوسیستم زمانی شدت گرفت که تراز آن به 8/3 متر زیر سطح تراز اکولوژیک (1/1274 متر) رسید. بدنبال این ناپایداری، چرخه زیستی دریاچه ازهم پاشیده شد. این پدیده ی غیرطبیعی، نشأت گرفته از استفاده ی غیراصولی و بی برنامه از این دریاچه بوده است. راه حل های فراوانی برای نجات دریاچه عنوان می شود که شاخص ترین آن ها استفاده از حوضه های آبریز خارجی و داخلی است، اما پیش از عملی کردن هر راه حلی باید به این اجماع کلی دست یافت که این بحران فاجعه بار با جنبه های زیست محیطی، اجتماعی، اقتصادی، سیاسی، هیدرولوژیکی و فرهنگی ناشی از سوء مدیریت منابع آب در منطقه است. فلذا مقابله با این بحران عزم ملی می طلبد. در این مقاله سعی بر این است که وضعیت کنونی دریاچه ارومیه، عوامل پیدایش بحران و همچنین راه های نجات دریاچه و حرکت به سوی توسعه پایدار را بصورت تحلیلی بررسی نماییم.
