باتوجه به افزایش حوادث و بحران‌های طبیعی و انسان‌ساز مانند سونامی، زلزله، رانش زمین، آتش‌سوزی‌های گسترده و نشت هسته‌ای، این بحران‌ها به یک خطر همیشگی تبدیل شده‌اند. با توجه به افزایش و تراکم جمعیت، ساکنین شهرها و روستاها به‌طور فزاینده‌ای در برابر رویدادهایی اینچنینی آسیب‌پذیرتر شده‌اند و این موضوع، سبب شده‌است امداد رسانی و تخلیه‌ی مناطق شهری که در شعاع خطر قرار دارند، به یک چالش در حوزه‌ی مدیریت بحران تبدیل شود. یکی از مسائل کلیدی برای کمک به مردمی که در پی یافتن مکان‌های امن پس از چنین فجایعی هستند طراحی یک برنامه کارآمد و بهینه جهت تخصیص اقلام امدادی و تخلیه نیروی انسانی در کمترین زمان ممکن است. در شرایط رخ دادن بحران، سعی بر این است که طی زمان‌های مقرر و غالباً قبل از وقوع فاجعه یا بلافاصله پس از آن، مکان‌های ناامن و تهدیدشده از سکنه، خالی و افراد تحت خطر به مکان‌های امن منتقل شوند. ینابراین یک زنجیره امداد یکپارچه جهت توزیع اقلام امدادی و تخلیه افراد به‌دلیل افزایش ناگهانی تقاضا در شرایط اضطراری، امری ضروری است. عدم‌تعادل بین تقاضا و عرضه سیستم‌های حمل‌ونقل و اقلام امدادی، مشکل اساسی در شرایط وقوع بحران است. این مشکل زمانی پیچیده‌تر می‌شود که موقعیت‌های واقعی‌تر مانند اولویت‌های تخلیه و احتمال خرابی مسیرها در نظر گرفته شود. با این اوصاف، در این تحقیق یک مدل بهینه‌سازی چندهدفه برای برنامه‌ریزی تخلیه و تخصیص تسهیلات به مصدومان و انتخاب مسیرهای ارتباطی مناسب ارائه می‌شود. پس از ارائه مدل ریاضی، تحلیل حساسیت بر روی پارامترهای کلیدی مدل، انجام شده است. تحلیل‌های انجام شده، نشان‌دهنده این واقعیت است که تعداد و ظرفیت ناوگان حمل‌ونقل، نقش بسیار کلیدی در افزایش سرعت پاسخ‌گویی دارد.
