شیوع سزارین در سطح جهان رو به افزایش است و اغلب از استاندارد اعلام شده 10 تا 15 درصدی سازمان جهانی بهداشت برای همه زایمان ها فراتر می رود. این افزایش در سزارین خطراتی برای سلامتی مادران و نوزادان به همراه دارد، مانع بهبودی مادر می شود و میزان مرگ و میر مادران را افزایش می دهد. مطالعات متعددی این موضوع را مورد بررسی قرار داده‌اند و برخی از آن‌ها نتوانسته‌اند راه‌حل‌های مؤثری برای این مسئله ارائه دهند یا اقداماتی که قبلاً در دست اجرا بوده است، مانند طرح تحول نظام سلامت کشورمان ارائه دهند. در این پژوهش، یک منطقه شامل سه بیمارستان که خدمات سزارین و زایمان طبیعی را به مادران باردار ارائه می دهند، در نظر گرفته شده است. مسئله فوق تحت دو سناریو یکی بدون دخالت دولت و دیگری با استفاده از رویکرد بازی استکلبرگ، که در آن دولت به عنوان رهبر عمل می کند، بررسی گردیده است. دولت سیاستی مبتنی بر پاداش و جریمه ارائه می کند و محدودیت هایی را برای تعداد سزارین هایی که هر بیمارستان می تواند انجام دهد تعیین می کند. بیمارستان هایی که کمتر از حدود تعیین شده سزارین انجام دهند، یارانه یا پاداش دریافت می کنند، در حالی که اگر بیش از آن حدود سزارین انجام دهند، با جریمه مواجه می شوند. با توجه به پیچیدگی مسئله، از روش‌های حل فراابتکاری، از جمله الگوریتم‌های ژنتیک، برای پرداختن به هر دو سناریو استفاده شده است. پس از تجزیه و تحلیل این سناریوها و در نظر گرفتن پویایی رقابتی در بین بیمارستان ها، نتایج با یکدیگر مقایسه شده و تاثیر سناریوی دوم و سیاست پیشنهادی آن را بر کاهش نرخ سزارین مورد ارزیابی قرار گرفته است. یافته‌ها و تحلیل‌های پژوهشی نشان می‌دهد که اجرای سیاست منجر به افزایش زایمان طبیعی، که هدف اول مسئله مورد بررسی بود، می‌شود. در ابتدا، بیمارستان ها این سیاست را می‌پذیرند و استراتژی هایی مانند افزایش هزینه های سزارین را بررسی کرده‌اند. با این حال، با گذشت زمان، مشخص گردید که سود حاصل از انجام سزارین بر مزایای این سیاست بیشتر بوده و باعث می‌شود بیمارستان‌ها به پرداخت جریمه‌ها روی آورند.
