مسأله مکان یابی به دلیل اهمیت فراوان در ایجاد زیرساخت ها و نوع نگاه راهبردی و بلندمدت سازمان ها، با گذر زمان توسعه و پیشرفت قابل توجهی داشته است. از حوزه های جدید مکان یابی می توان به مسأله مکان-یابی شبکه ای اشاره کرد. در این نوع مسأله، جابجایی بین خدمت دهندگان و متقاضیان در امتداد کمان های شبکه انجام می شود و فاصله بین هر زوج نقطه به صورت طول کوتاه ترین مسیر بین آنها در نظر گرفته می شود. در این پژوهش مسأله مکان یابی تصادفی ایستگاه های آمبولانس در شبکه ای از جاده ها مورد بررسی قرار می گیرد. فرض می شود که تعدادی سایت به عنوان مکان بالقوه برای احداث پایگاه های ثابت اورژانس وجود دارند که باید از بین آنها تعداد مشخصی به عنوان ایستگاه جهت پوشش تقاضای مصدومان ناشی از تصادفات جاده ای انتخاب شود. در مسائل دنیای واقعی، تصادفات بر روی کمان های شبکه رخ می دهند و این در حالی است که در مدل های ریاضی که برای مکان یابی تصادفی ایستگاه های آمبولانس توسعه یافته اند، فرض کلیدی آن است که مشتریان (مصدومان تصادفات) بر روی گره های شبکه قرار دارند. با در نظر گرفتن این نکته، در این پژوهش فرض می شود که مکان و زمان وقوع تقاضاها در امتداد کمان های شبکه، متغیرهای تصادفی مستقل هستند بدین صورت که مکان وقوع تقاضا به صورت یکنواخت در هر یک از کمان ها توزیع شده است و تقاضاها بر اساس فرآیند پواسون تولید می شوند. از طرفی، مدت زمان ارائه خدمت توسط هر آمبولانس (شامل زمان رفت، زمان خدمت در محل و زمان برگشت به ایستگاه) در محدوده تحت پوشش، از یک توزیع نمایی با نرخ مشخص پیروی می کند. با توجه به ماهیت تصادفی ورود مشتریان و خدمت دهی آمبولانس ها، نخست سیستم صف مربوط به ایستگاه ها، تحلیل می شود و سپس از نتایج تحلیل سیستم صف برای توسعه مدل ریاضی مکان یابی استفاده می شود. در مدل ریاضی ارائه شده، مکان ایستگاه های آمبولانس و نحوه تخصیص کمان های شبکه به ایستگاه ها به نحوی تعیین می شود که میانگین زمان انتظار مصدومان در سیستم، کمینه گردد. به عنوان کاربردی واقعی از مدل ریاضی پیشنهادی، اطلاعات مربوط به تصادفات جاده ای استان کردستان مورد استفاده قرار گرفته و مکان های بهینه برای احداث ایستگاه های آمبولانس مشخص می شوند.
