هدف سیستم های اضطراری ارائه خدمات در کوتاه ترین زمان ممکن است تا جان انسان ها را نجات دهند و صدمات ناشی از حوادث را کم کنند. عملکرد این سیستم ها به شدت به مکان آمبولانس ها و سیاست های تخصیص و اعزام آمبولانس ها به مشتریان که در این سیستم ها بیماران هستند، بستگی دارد. در این پژوهش دو مدل مکان یابی ارائه می شود که با ادغام مدل مکان یابی و مدل فوق مکعبی، تصمیم گیری در مورد مکان آمبولانس ها و سیاست های اعزام را یکپارچه می کند. در مدل های ارائه شده، پشتیبانی خدمت دهنده ها به صورت جزئی بوده و هر خدمت دهنده تنها می تواند به مشتریانی خدمت دهد که در شعاع پوشش وی قرار دارند. در هر دو مدل ارائه شده، متغیرهای تصمیم مکان یابی بخشی از معادلات تعادل جریان هستند تا بتوان این معادلات را به عنوان محدودیت های مدل های مکان یابی ارائه شده در نظر گرفت. در مدل اول، هر خدمت دهنده می تواند در هر لحظه از زمان بیکار یا مشغول باشد. در مدل ارائه شده دوم، زمان سفر مستقل از زمان خدمت در محل مشتری در نظر گرفته می شود. در این مدل، هر دو زمان خدمت و زمان سفر از توزیع نمایی پیروی می کنند اما نرخ این توزیع ها متفاوت از هم و با توجه به عوامل مؤثر بر هر کدام مشخص می گردد. بدین منظور، یک تعریف وضعیت جدید ارائه شده و معادلات تعادل جریان حول این وضعیت ها شکل می گیرند. در این وضعیت ها، هر خدمت دهنده می تواند در هر لحظه از زمان، بیکار، مشغول و در حال سفر یا مشغول و در حال ارائه خدمت در محل مشتری باشد. همچنین با توجه به تعریف وضعیت ارائه شده، معیارهای عملکردی جدیدی برای سیستم های اضطراری تعریف می شود. برای تأیید اعتبار و تحلیل حساسیت این مدل ها، ابتدا مثال هایی در ابعاد کوچک و به روش های دقیق حل می شوند و سپس، به دلیل پیچیدگی مدل ها، برای حل مثال های بزرگ تر از رویکردهای بهینه سازی مبتنی بر الگوریتم ژنتیک استفاده می شود. در رویکرد اول از یک روش دقیق برای حل دستگاه معادلات استفاده می شود و رویکرد دوم از نوع بهینه سازی مبتنی بر شبیه سازی است. نتایج حاکی از آن هستند که چارچوب های بهینه سازی ارائه شده در دست یابی به جواب های با دقت بالا، خوب عمل می کنند. همچنین معیارهای عملکردی یک مطالعه موردی مربوط به پایگاه های جاده ای هلال احمر استان همدان نیز مورد بررسی قرار می گیرد و نشان داده می شود که زمان سفر بخش زیادی از زمان خدمت را در این سیستم در برمی گیرد.
