جعفر عبداله زاده

به منظور کنترل شیمیایی عامل پوسیدگی طوقه و ریشه آفتابگردان (S. sclerotiorum) در شهرستان ارومیه طی دو آزمایش جداگانه اثر دو گروه قارچکش (گروه اول: بنومیل، تیابندازول، کاپتان، کاربوکسین و کاربوکسین-تیرام و گروه دوم: کاربندازیم، تیوفانات متیل، آیپرودیون، پروسیمیدون و وینکلوزولین) در شرایط آزمایشگاهی در جلوگیری از رشد میسلیومی بررسی شد. هر دو آزمایش به صورت آزمایش فاکتوریل در قالب طرح بلوک کامل تصادفی اجرا شدند. اثر غلظت 1000 پی پی ام 10 قارچکش مذکور روی جوانه زنی میسلیوژنیک اسکلروت های S. sclerotiorum طی یک آزمایش بررسی شد. نتایج بررسی اثر قارچکش ها روی رشد میسلیومی در هر دو آزمایش نشان داد که بین قارچکش ها، غلظت های مورد آزمایش و دو عامل قارچکش و غلظت در سطح احتمال 1%=α اختلاف معنی دار وجود دارد. در هر دو آزمایش با افزایش غلظت از 1/0 به 100 پی پی ام اثر هر یک از قارچکش ها افزایش یافت. از قارچکش های گروه اول بنومیل بیشترین تاثیر را در جلوگیری از رشد میسلیومی S. sclerotiorum داشته و در غلظت های 1/0، 1، 10 و 100 پی پی ام به ترتیب 92/16، 7/74، 79 و 82/84 درصد باعث جلوگیری از رشد میسلیومی شد. در آزمایش تاثیر قارچکش ها روی جوانه زنی میسلیوژنیک اسکلروت های S. sclerotiorum مشخص شد که همه قارچکش ها در مقایسه با شاهد در جوانه زنی اسکلروت ها تاخیر ایجاد می کنند و قارچکش بنومیل بهتر از سایرین عمل کرده بطوریکه جوانه زنی تمام اسکلروت ها 54 روز بطول انجامید.