هویت، شرط لازم زندگی اجتماعی است و بدون چارچوبی برای تعیین هویت اجتماعی، انسانها نمی توانند به صورتی معنادار و پایدار با یکدیگر ارتباط برقرار کنند. در واقع بدون هویت اجتماعی، جامعه ای وجود نخواهد داشت. بنابراین بحران هویت و معنا، زندگی اجتماعی را به صورتی جدی مختل خواهد کرد و افراد و گروهها ناچارند این بحران را حل کنند، بی گمان بازسازی هویت تنها راه انجام این مهم است. فرهنگ را می توان مهمترین مؤلفه هویتی دانست.. افراد و گروهها با توسل به اجزا و عناصر فرهنگی هویت می یابند. زیرا، این اجزا و عناصر توانایی چشمگیری در تأمین نیاز انسانها به ممتاز بودن و ادغام شدن در جمع دارند. به عبارت دیگر، فرهنگ هم تفاوت آفرین است و هم انسجام بخش. هر شخص، هنگامی که زندگی را به شیوه خاصی سازمان می دهد، در واقع خود را در چارچوب دنیایی قرار می دهد که به واسطه مرزها و تفاوت های فرهنگی از دنیاهای دیگر جدا می شود. هویت ملی نه تنها شامل مکان، بلکه شامل مسئله ای به نام تاریخ می باشد. تاریخ، حافظه ملی را می سازد و راهی را برای موقعیت یابی افرادی فراهم می کند که هویت خود را درون جامعه تاریخی سهیم می-سازند. تاریخ به کسی هدیه نمی شود اما در معرض تعبیر تازه و حتی خطر است. برای مثال، امروزه می توان پی برد که استرالیا برخلاف تصورات قبلی با کشف اروپا پدید نیامده است. آنها فرهنگ بومی و شیوه های زندگی چندین هزار ساله داشته اند؛ فعالیت و تلاش افراد بومی، سرزمینی را تشکیل داده بود که طمع مهاجران اروپایی را برانگیخته بود. تاریخ استرالیا، امروزه بیانگر مصیبت، تخریب، نابودی و تراژدی انسانی می باشد. جزئیات این تاریخ ممکن است مورد بحث باشد اما نمی توان کلیت آن را تکذیب یا انکار کرد.
