بررسی ها نشان می دهد که 13 درصد توان اکتیو تولید شده، در مرحله ی انتقال هدر می رود. توان راکتیو یکی از دلایل این تلفات است. با این وجود، می توان تلفات ایجاد شده به خاطر توان راکتیو را به وسیله ی خازن گذاری مناسب کاهش داد. علاوه بر کاهش تلفات انرژی و بیشینه ی توان، خازن گذاری مناسب و کنترل مناسب پله های آن در سطح بارهای مختلف همچنین می تواند به تصحیح ضریب توان، رشد پروفیل ولتاژ و آزادسازی ظرفیت شبکه بینجامد. بازدهی و یا ارزش خازن گذاری تا حد زیادی وابسته به اندازه، نوع و نحوه کنترل خازن های نصب شده در شبکه است. مسأله ی خازن گذاری بهینه عبارت از تعیین نوع و اندازه ی خازن در هر محل و نیز نحوه کنترل خازن های نصب شده در سطح بارهای مختلف است. خازن گذاری باید به صورتی انجام شود که در حالی که تمامی محدودیت های عملیاتی از جمله محدودیت ولتاژ در نظر گرفته شده است، نهایت سود حاصل شود.مسأله ی خازن گذاری دارای پیچیدگی های فراوانی است. پیچیدگی مسأله ی خازن گذاری با افزایش تعداد باس های شبکه و تعداد سطح بارها به صورت نمایی افزایش می یابد. از سوی دیگر خازن های صنعتی در دنیای واقعی در اندازه های گسسته ساخته می شوند. در حل مسأله ی خازن گذاری باید فرض کرد که تنها امکان خازن گذاری با خازن های موجود در بازار وجود دارد. نتیجه ی گسسته بودن اندازه ی خازن ها، گسسته بودن هزینه ی خریداری و نصب خازن ها و در نتیجه مشتق پذیر نبودن تابع هدف مسأله است. در انتخاب الگوریتمی که قرار است برای حل مسأله خازن گذاری به کار رود، باید موارد زیر در نظر گرفته شود: 1- الگوریتم، قابلیت مدیریت ماهیت گسسته ی فضای مسأله ی خازن گذاری را داشته باشد؛ 2- با توجه به گستردگی فضای مسأله، الگوریتم قابلیت فرار از نقاط بهینه ی محلی را داشته باشد. در این پروژه مسأله ی خازن گذاری به وسیله ی روش های الگوریتم ژنتیک، برنامه ریزی تکاملی و استراتژی تکاملی که همگی بر اساس ماهیتشان قابلیت مدیریت فضای گسسته ی جستجو را داشته و نیز پتانسیل خوبی برای فرار از بهینه های محلی دارند، حل شده است.
