پهپادها مزایای قابل توجه نسبت به هواپیماهای سرنشین‌دار سنتی دارند. این مزایا شامل ایمنی زیاد، هزینه عملیاتی کم و پرواز در ارتفاع کمتر می باشد. با توجه به این مزایا حسگرهای مغناطیسی نیز به گونه ای توسعه داده شده اند تا امکان نصب آن ها بر روی پهپادها فراهم گردد. با این حال، مغناطیس سنج های موجود، با چالش‌هایی همچون وزن زیاد، هزینه زیاد و مصرف بالای انرژی مواجه هستند. این چالش‌ها هنگامی آشکارتر می‌شوند که از گرادیومتری هوایی مغناطیسی استفاده شود. زیرا در این صورت بایستی حداقل با دو حسگر به اندازه‌گیری انجام شود. به منظور پاسخ به این محدودیت، در این مطالعه پیشنهاد شده است تا حسگرهای ممز با ویژگی های هزینه کم، وزن سبک و مصرف انرژی کم با قدرت تفکیک قابل قبول بر روی یک پهپاد نصب گردد. به منظور ارزیابی کارایی روش پیشنهادی، یک برداشت بر روی معدن آهن کلکان واقع شده در استان کردستان انجام شده است. سپس نتایج گرادیومتری بدست آمده با داده های حاصل از یکی از حسگرهای نصب شده روی پهپاد مقایسه شده است. این تجزیه و تحلیل مقایسه‌ای نشان می‌دهد که استفاده از یک آرایه گرادیومتری منجر به افزایش گرادیان های حاصل از ناهنجارهای مغناطیسی می‌شود. به طور مثال گرادیان اندازه‌گیری‌های مغناطیسی بر روی یک پروفیل انتخابی در این مطالعه به اندازه 10 نانوتسلا بر متر، در جهت قائم نسبت به گردایان به دست آمده از روش مشتق گیری ریاضی از داده های یک حسگر افزایش یافته است.
