سبک شناسی از جمله علوم ادبی است که امروزه اهمیت خاصی دارد و یکی از شیوه های مهم برای پی بردن به ویژگی های یک اثر و روش هنری یک هنرمند و تحلیل سبک شناختی آثار او بر اساس زبان و ویژگی های ادبی و فکری اوست. در مطالعات سبک شناسی گاهی به بررسی سبک شناسانه یک شعر یا داستان کوتاه و نظایر آن پرداخته می شود و گاهی هم سبک تمام آثار یک هنرمند یا یک دوره یا نوع ادبی مورد بررسی قرار می گیرد. در این پژوهش تلاش می شود که با استفاده از روش توصیفی و شیوه ی تحلیل محتوا، سبک شناسی قصیده ی جیمیه ی عبدالحمید بدیع الزمان کردستانی در سه سطح زبانی، فکری و ادبی مورد بررسی قرار گیرد. بیان صادقانه احساسات و شور و شعف نسبت به زادگاهش (سنندج)، موسیقی برخاسته از تکرار به جای واژگان، واج آرایی، توجه به اصوات حروف، دقت در وزن و انتخاب تفعیله های مناسب، آوردن کلمات آهنگین و گاه هم قافیه، آرایه های لفظی، نوآوری در ترکیبات دلنشین، وفور افعال در جهت فضای پرتکاپوی شعری، ژرفنگری در تداعی معانی و اصوات برخاسته از واژگان، بازی هنرمندانه با ضمایر، تنوع در موضوعات شعری با محوریت شور و اشتیاق نسبت به دیار خویش (سنندج) و مدح استاد خود، گرایش به استعاره و تشبیه در آفرینش فضای خیالپردازی و دقت نظر در طبیعت و بهره گیری از عناصر آن، از جمله مهمترین ویژگی های سبک شعری او هستند که در این پژوهش بدان ها پرداخته می شود.
