مدایح نبوی از ابتدای رسالت و ظهور یگانه نگین نبوت، زینت بخش اشعار شاعران بوده است. ادبیات های مختلف دنیا مفتخر به جای دادن مدیح نبوی در اشعار خود گشته اند. این مدیح ابتدا در زبان عربی نمایان گشت و در عصر عباسی به صورت فن مستقلی تدوین شد، ادبیات ملل دیگر نیز در این زمینه بی بهره نماندند محمود سامی البارودی و ملاحسین باته ای دو شاعر برجسته ی مدیح نبوی در عصر معاصر می باشند که اولی به زبان عربی و دومی به زبان کردی، عشق و محبت روحی خود را در قالب هایی زیبا به نظم درآورده اند و آن ها را به ساحت والای نبوتش تقدیم نموده اند. بارودی علاوه بر اختصاص بخشی از دیوانش به این فن قصیده ی زرینه و ادبی کشف الغمه فی مدح سید الأمه را در این فن با استادی تمام سرده است. باته ای نیز که در ادب کردی کرمانجی، از استادان بلامانع این ادب می باشد منقش کردن ادبش را با مدایح نبوی مایه ی افتخارش دانسته است. وی علاوه بر دیوانش که چند قصیده ی مستقل مدحی در آن جای گرفته است ، مولود نامه ی منظوم کردی را نیز به یادگار گذاشته است. با توجه به اینکه مدایح نبوی این دو شاعر تفاوت ها و شباهت هایی با هم دارند؛ پس پژوهش بر آن است مدایح نبوی این دو شاعر را بر اساس مکتب تطبیقی آمریکایی تحلیل و بررسی نماید و این پژوهش با ابزار کتابخانهای و روش تحلیلی –توصیفی انجام گرفته است.
