شیخ ابواسحاق شیرازی از دانشمندان به نام سده پنجم هجری است که توانست با وجود تنگدستی و تحمّل انواع رنج ها و سختی ها و در اثر تلاش های مداوم در دانش هایی چون فقه، اصول فقه، کلام، خلاف، جدل و حدیث مهارتی کامل یابد و در این زمینه ها صاحب تألیفات به نامی گردد و ریاست مذهب امام شافعی را به دست گیرد و برای مدّت زیادی آستانش قبله گاه فقها، علما و سالکان راه شریعت در اطراف و اکناف عالم گردد. یکی از آثار معروف شیخ ابواسحاق در زمینه اصول فقه کتاب «اللمع» است که آن را بعد از کتاب «التبصره» به روش کلامی نوشته و در آن به استدلالات عقلی توجه ویژه ای کرده و اصول فقه را به عنوان مبنای فقه در نظر گرفته است. وی در بسیاری از موارد که در کتاب «التبصره» با جمهور اصولیان مخالف بوده، در این کتاب دست از مخالفت برداشته و با آن ها هم عقیده شده است. شیخ ابواسحاق شیرازی در این کتاب ابتدا مقدماتی در مورد علم، ظن، دلیل و تعریف فقه و اصول فقه آورده، آن گاه به اقسام کلام و احکام لفظ، امر، نهی، عام، خاص، تخصیص، مطلق، مقید، اقسام مفهوم و احکام نسخ و حروف معانی پرداخته و سپس به سنّت نبویو جرح و تعدیل راویان اشاره کرده است. در ادامه بحث اجماع و حجیت آن را مطرح نموده و در ضمن آن به قول صحابی هم اشاره کرده است. به دنبال آن موضوع قیاس و حجیت آن را مطرح نموده و از اقسام قیاس و ارکان قیاس و مسالک العله و قوادح سخن گفته و به استحسان و استصحاب هم اشاره کرده است. در پایان اجتهاد و تقلید و انواع احکام شرعی را مورد بررسی قرار داده است.
