زبان عربی با ظهور اسلام ونزول قرآن کریم از صورت یک زبان قومی ومحلی خارج وبه زبان فرهنگ وتمدن اسلامی تبدیل شد واز اواخر قرن اول هجری مرزهای جزیره العرب را در نوردید وتا سواحل مدیترانه، آسیای صغیر، ایران وماوراء النهر گسترش پیدا کرد وبه زبان علمی وادبی ملل مسلمان اعم از عرب وغیر عرب تبدیل گردید. کردها هم که به عنوان بخشی از جامعه ی اسلامی با آگاهی وآغوش باز اسلام را پذیرفتند، چنان شیفته ی قرآن کریم ورسالت جاویدان پیامبر گرامی اسلام (ص) شدندکه ضمن محافظت بر زبان مادری خود، زبان عربی را هم به عنوان زبان علمی وادبی خود بر گزیدند و نه تنها علما و دانشمندان کرد بیشترآثار خود را در زمینه های مختلف دینی، علمی، فلسفی، ادبی و... به زبان عربی نوشتند و خدمت به آن را موهبتی الهی و در راستای مصالح ملت خود دیدند، بلکه عامه ی مردم نیز آشنایی با این زبان و لو در حدّ برخی ادعیه و اصطلاحات مربوط به مراسمات دینی را مایه ی تشخص و مباهات می دانستند. علمای کرد هم در حوزه ی زبان و هم در حوزه ی ادبیات عربی خدمات ارزنده ای را انجام داده و آثار ارزشمندی را در زمینه های صرف و نحو، بلاغت، شعر و نثر عربی از خود بر جای گذاشته اند. در این پژوهش تلاش می شود که با اشاره به احوال و آثار برجسته ترین علما و ادبای کرد که در زمینه شاخه های مختلف زبان و ادبیات عربی از جمله شعر، نثر، بلاغت، صرف و نحو و...تلاش کرده اند، تصویری روشن از جایگاه کردها در زمینه ی ادبیات عربی از دوره عثمانی تا معاصر ارائه شود که این امر می تواند مدخلی باشد برای بحثی جامع در زمینه ی خدمات متقابل اسلام و کرد.
