در سده ی دهم هجری و شانزدهم میلادی که بیشتر مناطق کردنشین تحت سلطه ی حکومت عثمانی بودند و زبان ترکی به عنوان زبان رسمی دربار و زبان عربی به عنوان زبان قرآن و فرهنگ و تمدن اسلامی مطرح بودند، زبان فارسی هم به عنوان دومین زبان فرهنگ و تمدن اسلامی و زبان شعر و ادبیات و تصوف و عرفان رسمیت داشت. در چنین فضایی که این سه زبان بر محافل علمی و فرهنگی قلمرو عثمانی سلطه ی کاملی داشتند، برخی از شاعران و ادیبان کرد مانند علی حریری، فقیه طیران، ملای جزیری، احمد خانی و... نوشتن و سرودن شعر به زبان کردی کرمانجی را آغاز نمودند. این شاعران علاوه بر زبان های کردی، ترکی و عربی، بر زبان و ادب فارسی هم تسلط کامل داشتند و تأثیر این زبان و ادب بر آثار آنان به وضوح دیده می شود. در این پژوهش تلاش بر این است که با استفاده از روش توصیفی تحلیلی و با رویکرد ادبیات تطبیقی، تأثیر زبان و ادبیات فارسی بر ادبیات کلاسیک کردی کرمانجی مورد بررسی قرار گیرد. نتایج پژوهش نشان می دهد که شاعران و ادیبان کرد نه تنها در قلمرو جغرافیای سیاسی ایران و در حوزه ی ادبیات کردی گورانی و سورانی تحت تأثیر زبان و ادبیات فارسی بوده اند، بلکه در قلمرو عثمانی و در حوزه ی ادبیات کردی کرمانجی نیز تأثیر این زبان و ادبیات بر آثار آنان به وضوح دیده می شود و بسیاری از شاعران کلاسیک کرمانجی تحت تأثیر شاعران بزرگ ایرانی، به زبان فارسی شعر سروده اند و اشعار کردی آنان نیز سرشار از کلمات و اصطلاحات فارسی و تأثیر پذیری از شاعران و ادیبان برجسته ی ایرانی است.
