شهرها به عنوان مراکز تجمع انسان ها، در زمان وقوع بلاهای طبیعی و غیر طبیعی خسارات فراوانی را متحمل می شوند و هزینه های ناشی از خطرات طبیعی در مناطق شهری به سرعت در حال افزایش است. انتظار می رود تا سال 2050، 66 % از جمعیت جهان در شهرها که فعالیت های مختلف انسانی در آن ها متمرکز شده است زندگی کنند. بنابراین شهرها بیشتر و بیشتر در برابر بلایا، به ویژه سیل و زلزله، آسیب پذیر هستند که می تواند بدون هشدار به هر شهری آسیب های جدی وارد کند. هنگامی که زلزله در یک شهر بزرگ رخ می دهد، آسیب می تواند هم در شرایط اجتماعی و هم در شرایط اقتصادی بسیار شدید باشد. بنابراین بدون مدیریت عملیاتی مناسب، حتی یک زلزله میانی به یک فاجعه مخرب تبدیل خواهد شد. اگر چه جلوگیری یا پیش بینی زلزله بعدی امکان پذیر نیست، اثرات نامطلوب آن را می توان از طریق اعمال استراتژی های مختلف کاهش داد. با برنامه ریزی پناه گاه های اضطراری در مراحل فرونشانی و آمادگی، خطر در معرض زلزله قرار گرفتن افراد را می توان به میزان چشمگیری کاهش داد و تاب آوری آن ها به این فاجعه را نیز می توان بهبود بخشید. بنابراین در این پایان نامه با ارائه یک مدل ریاضی به بررسی مکان مناسب برای تخصیص احداث پناه گاه و همچنین بعد از تقسیم بندی وپهنه بندی فضاهای مسکونی سعی شده است که پهنه ها به مکان های انتخابی اختصاص داده شوند. همچنین بعد از زلزله، میزان خسارت وارده به منازل مسکونی را می توان به سه نوع کاملا تخریب شده، تا حدودی آسیب دیده و سالم تقسیم بندی کرد که بر اساس آن میزان تقاضا برای پناه گاه در نظر گرفته می شود و بر اساس آن میزان تقاضا برای هر یک از مکان ها تعیین می شود. نکته قابل توجه در مکان یابی پناه گاه ها، تأثیر عوامل و معیارهای مختلف بر انتخاب محل مناسب پناه گاه است برای این منظور در این پایان نامه ابتدا بر اساس مطالعه کتابخانه ای و پرسشنامه ای معیارهای تأثیر گذار بر مکان یابی پناهگاه ها استخراج شده و در ادامه بر اساس روش دلفی فازی معیارهای اصلی استخراج و بر اساس روش تحلیل سلسله مراتبی فازی گروهی (AHP G-F) وزن هر یک از مکان های انتخابی تعیین می شود و در نهایت بر اساس مدل بیان شده مکان های مناسب و پهنه بندی انجام می شود. در انتها تجزیه و تحلیل حساسیت برای بررسی تأثیر پارامترهای ورودی بر راه حل های بهینه انجام شده است و نتایج آن ها بیان شده است.
