میکروامولسیون ها سامانه های ترمودینامیکی پایداری هستند که از آب، روغن، سورفاکتانت و (در برخی موارد کمک سورفاکتانت) تشکیل می شوند و اندازه ی قطرات در آن ها عموماً در محدوده ی 10 تا 140 نانومتر می باشد. کاربرد این سامانه های یکپارچه در تکنولوژیهای مختلف به واسطه کشش بین سطحی بسیار پایین بین دو مایع غیرقابل امتزاج، تشکیل خود به خودی، سادگی ساخت، انحلال مواد چربی گرا ، آب گرا و دوگانه گرا ، بهبود حلالیت و زیست دسترسی مواد غذادارویی آبگریز و نسبت سطح به حجم بالا برای انتقال جرم افزایش پیدا کرده است. بسیاری از خواص امولسیون ها مانند پایداری، رئولوژی و رنگ وابسته به اندازه ی قطرات و توزیع اندازه ی ذرات آنها است. این سیستم های تشکیل شده خودبخودی، دارای خصوصیات فیزیکوشیمیایی ویژه ای همچون شفافیت بالا (ناشی از قطر کم قطرات آن ها)، همسانگردی نوری، گرانروی کم و پایداری ترمودینامیکی بالا می باشند. نانوذرات پروتئینی از جمله سیستم های رسانش کلوئیدی پرکاربرد جهت درون پوشانی ترکیبات زیست فعال و غذادارو است. ترکیبات فراسودمند قرارگرفته داخل این نانو ذرات از تغییرات متحمل شده طی فرآیندهای غذایی، انبارمانی و هضم در دستگاه گوارش محافظت می گردند و از این طریق خاصیت زیست دسترسی و کارائی آنها بهبود پیدا می کند. استفاده از میکروامولسیون ها جهت ساخت نانوذرات پروتئینی یک دستاورد جدید بوده که بصورت موفقیت آمیزی انجام گرفته است. ساخت نانوذرات پروتئینی با استفاده از روش میکروامولسیونی محدود به پروتئین های قابل حل در آب است. ژلاسیون و ایجاد اتصالات عرضی درون فاز آبی یک میکروامولسیون W/O می تواند منجر به تولید این نانوذرات گردد. در این شرایط نانوقطرات میکروامولسیون به عنوان یک قالب عمل کرده و پس از انجام ژلاسیون، نانوقطرات به نانو ذرات تبدیل می شوند. در این روش، ابتدا محلول پروتئینی تهیه شده و سپس این فاز آبی درون فاز پیوسته میکروامولسیون (فاز روغنی) با کمک سورفاکتانت پراکنده می گردد. در مرحله بعد ژلاسیون می تواند با حرارت دادن، استفاده از آنزیم، اضافه کردن نمک و یا تنظیم pH انجام گیرد. به این ترتیب نانوذرات پروتئینی که می تواند حاوی ترکیبات زیست فعال نیز باشد از نانوقطرات میکروامولسیون ساخته می شوند. همچنین نتایج میکروسکوپ الکترونی روبشی تشکیل ذرات در اندازه نانو و کروی شکل را تایید کرده است. در این روش پارمترهای مانند غلظت پروتئین، غلظت سورفاکتانت و فاز آبی میکروامولسیون روی اندازه ذرات پروتئینی بدست آمده موثر خواهند بود.
