کشور ایران در غرب آسیا به علت موقعیت جغرافیای و طبیعی از جمله واقع شدن در کمربندکوهزایی آلپ_ هیمالیا _ اندونزی و نئوتکتونیک ، حرکات دامنه ای، کمربند خشک، کمربند آتشفشانی... همچنین ایدئولوژی و تئوری ها منشاء گرفته از آن ، ویژگی های ژئوپلتیک و جغرافیای سیاسی اقتصادی و بهره مندی از منابع عظیم نفت و گاز ورود به عرصه های فناوری های نوین همچون بحث غنی سازی اورانیوم در زمره ده کشور اول حادثه خیز جهان است در مقابل تجربه زیاد، وسعت زیاد، کثرت جمعیت به ویژه جمعیت جوان، تنوع اقلیمی، اکوسیستم های متفاوت، وجود واحدهای متفاوت ژئومورفولوژیکی و زمین شناسی، تنوع منابع معدنی و انرژی، فرهنگ نوع دوستی و سازمانهای NGO، وجود شبکه های اطلاع رسانی از پتانسیل بالای در زمینه مدیریت بحران برخودار است با این حال داستان رویارویی با سوانح همواره نتیجه ای مشابه و تکراری داشته است در تمام مخاطرات حجم خسارت ها بالا، امداد رسانی کم، پراکنده، ناکافی و دیر، مردم ناراضی، مسوولین سردگم هستند دلایل این ناکارآمدی مدیریت بحران میتواند ناشی از موارد همچون مدل و الگوی مدیریتی سنتی، بروکراسی به شدت سیاست زده، برنامه ریزی از بالا به پایین،نبود مدیریت بحران قوی در ایران، عدم مشارکت مردم به علت فقر اقتصادی، سیاسی و اعتقاداتی و نبود نیروی متخصص در این زمینه ، باشد
