هدف: هایپرکایفوز پشتی یکی از شایع‌ترین بدراستایی ها در سالمندان است. اگر چه تحقیقات متعددی در خصوص اصلاح هایپرکایفوز پشتی با استفاده از ارتز حمایتی صورت‌گرفته است. اما به نظر می‌رسد تأثیر ارتز حمایتی بر کیفیت زندگی، کیفیت خواب و رفتار بی‌تحرک مورد بررس قرار نگرفته است؛ لذا در پژوهش حاضر تأثیر اعمال ۷۲ ساعت ارتز حمایتی بر پارامترهای ماکرو راه‌رفتن، میکرو راه‌رفتن، کیفیت خواب و رفتار بی‌تحرک سالمندان دارای هایپرکایفوز پشتی مورد بررسی قرار گرفت. روش‌شناسی پژوهش: پژوهش حاضر شامل تعداد ۱۶ سالمند دارای هایپرکایفوز پشتی بود. این پژوهش با استفاده از سنسور شتاب‌سنج axivity ax6 و متصل‌کردن روی مهره پنجم کمری به‌صورت تصادفی در دو وضعیت (با و بدون ارتز حمایتی) و در هر وضعیت به مدت سه شبانه‌روز (72 ساعت) صورت گرفت. نتایج بدست آمده از سنسور پس از تحلیل از طریق الگوریتم توسعه یافته مقایسه شد. یافته‌ها: نتایج آزمون تی همبسته نشان داد استفاده از ارتز حمایتی در سالمندان دارای هایپرکایفوز پشتی، باعث بهبود معنی‌دار شاخص‌های ماکرو راه‌رفتن، میکرو راه‌رفتن، رفتار بی‌تحرک و کیفیت خواب می‌شود. اعمال ارتز افزایش 15 درصدی مدت‌زمان پیاده‌روی روزانه(p=0.05)، 17 درصدی تعداد گام‌ها (p=0.04)و 17.5 درصدی مدت‌زمان هر دوره پیاده‌روی(p=0.01)، و همچنین کاهش 8 درصدی عدم تقارن راه‌رفتن(p=0.05)، افزایش 19 درصدی مدت‌زمان تحرک (p=0.01)و کاهش 9 درصدی بی‌تحرکی (p=0.01)و بهبود 24 درصدی منظم بودن خواب(p=0.03) را به همراه داشت. نتیجه‌گیری: نتایج پژوهش نشان می‌دهد که استفاده از ارتز حمایتی در سالمندان دارای هایپرکایفوز پشتی به بهبود فعالیت‌های روزانه و کیفیت زندگی آن‌ها منجر می‌شود. این ارتز با افزایش تعداد گام‌ها، مدت‌زمان پیاده‌روی و بهبود تقارن گام‌ها، میزان پیاده‌روی روزانه را افزایش داده و با کاهش نشستن و درازکشیدن، بی‌تحرکی را کاهش می‌دهد و به بهبود کیفیت خواب کمک می‌کند؛ بنابراین، ارتز حمایتی می‌تواند به‌عنوان ابزاری مؤثر برای بهبود سلامت و افزایش پارامترهای ماکرو راه‌رفتن سالمندان دارای هایپرکایفوز پشتی مورداستفاده قرار گیرد.
